In EYE filmmuseum zijn deze zomer alle films van Joel en Ethan Coen nog eens te zien. Bij InDeBioscoop koppelen we dit grote zomerprogramma zoals gebruikelijk aan een serie essays over de betreffende filmmakers, waarbij ik heb gekozen voor The Hudsucker Proxy (1994).
Lees hier mijn stuk The Hudsucker Proxy: Hoelahoep of snavelbril: de grillen van de consumptiemaatschappij.
Enkele dagen voor de release van Unfrosted sprak Jerry Seinfeld zich in The New Yorker kritisch uit over de staat van komedie. Lichtelijk ironisch, want in een tijd waarin grappenmakers “er constant op gewezen worden als ze fout zitten”, kon de inmiddels zeventigjarige sitcom-ster zich toch maar mooi uitleven op zijn baldadige debuut als filmregisseur. Verwacht echter geen Seinfeld-kwaliteit: deze bombastische ‘battle of the breakfasts’ is eerder flauw dan vindingrijk.
Lees verder Recensie: Unfrosted [Netflix; Jerry Seinfeld, 2024]
Twee documentaires uit de programmaselectie van Movies that Matter 2024 delen veel meer dan alleen een plekje in dezelfde competitie. They Shot the Piano Player en Soundtrack to a Coup d’Etat gaan allebei over het verband tussen muziek en politiek, waarbij de vraag steeds is of passievolle, veelgevraagde muzikanten de dans kunnen ontspringen als hun creatieve inspanningen worden bedreigd door onrust en onrecht. Beide films ontmantelen zo een ideaalbeeld: ook de meest vrije artiesten werken in een vogelvrije wereld.
Lees hier mijn volledige recensieverslag van Movies That Matter 2024.
Een Filipijnse taxichauffeur droomt van een sprookjesbestaan als astronaut. Geïnspireerd door Amerikaanse radio-uitzendingen richt hij halverwege de jaren zeventig een fanclub op voor raketarchitect Wernher von Braun. Wat blijft er van zijn dromen over als hij de derde wereld daadwerkelijk verlaat voor een reis naar het westen?
Lees verder Recensie: Perfumed Nightmare [Kidlat Tahimik, 1977]
Op Donderdag 13 Februari wordt de zwart-witversie van de Zuid-Koreaanse succesfilm Parasite (Bong Joon-Ho, 2019) regulier uitgebracht in de Nederlandse zalen. Onlangs ging de make-over in première op het IFFR, waar Bong Joon-Ho ook te gast was. Parasite Black & White won er pardoes de publieksprijs. Reden voor de redactie van indebioscoop.com om een kritisch licht op de situatie te laten schijnen.
Klik hier voor de redactiediscussie
Klik hier voor de bedenkingen die ik zelf al uitte in mijn terugblik-artikel op het IFFR
Voor filmmagie mocht ik na afloop van het 49e IFFR de hoogtepunten bespreken en enkele kritische noten kraken. Het lijdt geen twijfel dat ik overall weer genoten heb, en uitkijk naar de jubileumeditie van 2020.
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Lees verder Terugblik IFFR 2020: de parasiet van het festival
Sfeerrijke film vol droomlogica gaat aan de haal met zijn bedrieglijk simpele premisse.
Lees verder Recensie: A Land Imagined [Yeo Siew Hua, 2018]
This essay was written in the context of a RMA course on Materiality and the Body in the study of religion, spring 2019.
Lees verder Beyoncé: Iconic Power in the Human Realm [Essay]
De afgelopen twee weken heb ik onder andere gewerkt aan twee stukken over de Italiaanse regisseuse Alice Rohrwacher. Ik bekeek haar eerste twee films (2011, 2014) en schreef daar een flashback-artikel over. Vervolgens liet ik me afgelopen vrijdag verbluffen door haar laatste film, Lazzaro felice, die vanaf morgen regulier in de Nederlandse zalen draait. Beide stukken zijn gepubliceerd op cine.nl
Lees verder Lazzaro Felice, Le Meraviglie, Corpo Celeste: het oeuvre van Alice Rohrwacher [recensie, flashback]
Mijn eerste post van 2019 – ik maak graag van de gelegenheid gebruik om de lezer een (film)rijk 2019 toe te wensen. Dat je gemoedstoestand over het algemeen maar zo ver mogelijk mag afwijken van de ironisch gekozen still hierboven:)
Het beeld komt uit de kortfilm The Candidate, waarover ik een tijdje terug wat schreef voor Cine:
Rijk worden over de rug van anderen. Je collega’s de vernieling in werken. David Fincher nam Facebook, Martin Scorsese DiCaprio. Er zijn talloze films die kapitalistisch gedachtegoed mengen met het compromisloze gedrag van de geldbeluste mens, en telkens weer komen ze in essentie op hetzelfde uit: in een wereld van neoliberale mores is geen ruimte voor zwakheid. Het is eten of gegeten worden, daar aan Wall Street waar de wolven wonen. Competitie en rivaliteit zijn waarden van alle tijden. Toch is het strijdtoneel van de werkvloer ook een uitgesproken modern fenomeen. Als geld alleen in de verbeelding bestaat, kunnen je collega’s misschien ook een stuk gemakkelijker in lucht veranderen. In Brian de Palma’s Passion is het survival of the fittest-principe op zichzelf een raison d’être. Veel platter ga je je drama niet krijgen, maar dat is nu precies het punt: emoties zijn versteend, werknemers spelen hard tegen hard.
Klik hier om verder te lezen – je vindt er ook de link naar de film.