Mannelijke hoofdpersonages in de films van Woody Allen zijn vaak ingetogen piekeraars (Joaquin Phoenix in Irrational Man) of onuitstaanbare cynici (Allen zelf in Annie Hall of Deconstructing Harry). Vrouwelijke hoofdpersonages moeten omgaan met de grillen van mannelijke willekeur (Interiors) en zitten zo regelmatig gevangen in tragische, uitzichtloze situaties (Mia Farrow in Hannah and her Sisters). Allens kijk op de verhouding tussen man en vrouw voelt soms zo rigide aan dat er voor zijn personages geen ademruimte meer is – toch is een breed scala aan gerenommeerde acteurs en actrices nog altijd graag bereid met hem te werken. Wie de nodige titels uit Allens omvangrijke oeuvre zag begrijpt misschien waarom; in zijn beste films worden personages uitgediept via existentiële dialogen, complexe emoties en de helende dan wel destructieve werking van menselijke interacties. Lees verder Recensie: Wonder Wheel (2017) [Drama]→
Michaël R. Roskam (Rundskop, The Drop) hintte met zijn nieuwe film al opzichtig naar de Oscars: met een release in het najaar (pre-premières op Venetië en Toronto) is een titel met twee grotere sterren al vlug in the picture. Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos schitteren binnen de veilige kaders van dit oerdegelijke misdaaddrama, dat sinds een weekje ook de Nederlandse zalen betrekt.
New York in de late uren. Geen geschikter decor was denkbaar voor Good Time, een filmische adrenalinestoot die in Cannes een staande ovatie van zes minuten kreeg. Na een misgelopen bankoverval probeert Connie Nikas (Robert Pattinson) de borgsom voor zijn zwakzinnige broertje (regisseur Benny Safdie) bijeen te sprokkelen. En dat allemaal in één nacht.
In 2014 viel de Syrische stad Raqqa in handen van Islamitische Staat. ‘Ze schilderden onze stad zwart en hulden haar in duisternis’, zegt één van de burgers die in City of Ghosts het woord krijgt. Deze donkere woorden passen bij een status quo van angst en onzekerheid, die haar schaduw nu al jaren over Raqqa werpt.
Een onvoorziene bevalling in een blauwwitte Boeing brengt iets teweeg bij Lin (Maria Kraakman), de kwetsbare stewardess die In Blue eigenhandig bestaansrecht verleent. Het zijn vroege emoties, voorafspiegelingen van de ingewikkelde relatie die zich later zal ontspinnen. Eerst toont regisseur Jaap van Heusden (De Nieuwe Wereld) de vicieuze cirkel van Lins dan nog lege bestaan. Vliegen, feesten, onenightstand, terugvliegen. In die volgorde. Het leven speelt zich af op vaste locaties. Lin bezoekt alle plaatsen zonder ooit écht ergens geweest te zijn.
De huidige generatie jongeren rookt en drinkt, kent geen respect en zet zich unaniem af tegen ouderlijk gezag. Althans, dat beeld overheerst de laatste decennia menig maatschappelijk debat. Ook de Vlaamse regisseuse Fien Troch (Kid) laat in haar laatste film Home niet na te tonen hoe doelloosheid en onverschilligheid hun stempel drukken op de dwalende beloftes van de toekomst. Lees verder Recensie: Home (2016) [Drama]→
Wie is een grotere lafaard dan de soldaat die vlucht van het slagveld? De enige mannelijke partij in The Beguiled kan al van meet af aan geen heldenrol vervullen. Ontdaan van zijn lichaamskracht en loopvermogen wacht korporaal McBurney (Colin Farrell) in de bossen van Virginia op zijn filmische lot. Tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog schildert Sofia Coppola (Lost in Translation) een ontwapenend sfeerstuk.
Het Amerikaanse platteland vormt het decor voor The Eyes of My Mother, een sfeervolle arthouse-productie die The Night of the Hunter (1955) en Psycho (1960) samenbrengt. Getraumatiseerd door een gebeurtenis uit haar jeugd gaat de instabiele Francisca (Kika Magalhaes) als een modern day Norman Bates ongewenste indringers te lijf. Dit debuut van Nicolas Pesce slaagt door prachtige zwart-witfotografie en een goede dosis onderhuidse spanning.
Op zevenjarige leeftijd ontmoet Nadine Franklin Krista, haar eerste en enige schoolvriendin. Als Nadine dertien is, sterft haar vader. Vier jaar later staat een eigenzinnige tiener (Hailee Steinfeld) voor het bureau van haar wiskundeleraar en interim-vaderfiguur (Woody Harrelson). Fris, geïnspireerd; het vertelritme en de luchtige toon onderscheiden The Edge of Seventeen van de grotere bulk aan coming-of-age-drama’s.
Zeker in haar eerste akte is The Crucifixion meer een thriller dan een volbloed horrorfilm. Als een jonge journaliste (Sophie Cookson) zich mengt in het onderzoek naar de verdachte dood van een non, blijkt al snel dat claims van bovennatuurlijke betrokkenheid de situatie danig compliceren. De non stierf in de nasleep van een heftig exorcisme-ritueel, waarbij vijf priesters haar onder andere vastbonden op een kruis. Het mag geen verrassing heten dat de priesters in kwestie daarna kansloos stonden ten overstaan van het rechtssysteem. De irrationele uitleg bij hun actie? Verdrijving van een demonische presentie. De rationele uitleg? Moord.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
