Het is altijd prettig als er een film uitkomt die zich inhoudelijk onderscheidt van het reguliere bioscoopaanbod. De trailer van A Cure For Wellness intrigeerde, mede omdat ze wat vaag was en meer vragen opriep dan dat ze antwoorden bood. Inmiddels zag ik deze psychologische thriller van de visionaire regisseur Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean, The Ring), en ik moet zeggen dat ik verre van ontevreden ben…
DC had iets goed te maken. De monsteropbrengsten van 875 (Batman vs Superman) respectievelijk 745 miljoen dollar (Suicide Squad) staken schril af tegen de vernietigende reacties van zowel de critici als het mainstream publiek. In de scripts van beide films was narratieve logica ver te zoeken, en ontbrak het aan de broodnodige humor die Marvel doorgaans kassuccessen oplevert.
Anno 2017 lijkt zich voor DC een weg uit het dal aan te dienen. Niet de later dit jaar verwachte Wonder Woman-film, maar de Lego Batman film zou alle verwachtingen wel eens kunnen gaan overtreffen. Chris McKay’s geanimeerde zegetocht van Gotham’s meest geliefde protagonist is een bron van gezonde zelfspot en niet al te zuinig gedoseerd amusement.
J.A. Bayona. Hij maakte in 2012 indruk met Lo Imposible (the Impossible), een even sentimenteel als indrukwekkend drama over de tsunami van Tweede Kerstdag 2004. Deze Spaanse regisseur weet hoe hij een film visueel aantrekkelijk moet maken, en heeft met Fernando Velazquez daarnaast de beschikking over een (vaste) componist die weet hoe hij op het gevoel moet inspelen.
De film verscheen al in het najaar van 2015, maar krijgt nu alsnog een Nederlandse release: Into the Forest. Dit post-apocalyptische drama steunt op een innemend samenspel tussen Ellen Page (Juno, Inception) en Evan Rachel Wood (Westworld). Benieuwd waarom ik deze minimalistische, klein gespeelde film toch erg de moeite waard vond?
Op 10 november kwam Oliver Stone’s Snowden uit. De maandag daarop bekeek ik in de bioscoop de film over (misschien wel) de belangrijkste klokkenluider in de Amerikaanse geschiedenis. Toen ik Snowden had gezien, raakte ik ook benieuwd naar de documentaire Citizenfour (2014). Citizenfour is de codenaam waaronder de échte Edward Snowden contact opnam met documentairemaakster Laura Poitras. In de film worden stukken nagespeeld uit de documentaire, en ook Poitras zelf komt voor in de gedramatiseerde weergave van Oliver Stone. Ik besloot beide werken te kijken én te recenseren, het resultaat is hieronder terug te lezen.
‘No more Ziggy Stardust’. Op een streng katholieke Ierse school, waar regels en moraliteit hoog in het vaandel staan, is geen ruimte voor de culturele uitspattingen van Conor Lalor (Ferdia Walsh-Peelo). Geïnspireerd door de eighties-sound van Duran Duran, the Jam, the Cure en Bowie ontworstelt Conor zich aan de pesterijen en de familieproblemen die zijn bestaan tekenden. Regisseur John Carney levert met Sing Street een ietwat clichématige, maar wel ontzettend fijne coming of age-film af.
Een betoverende stem en een verstillende piano. Het karakteriseert de Deense zangeres Agnes Obel. Of karakteriseerde? Anno 2016 komt Obel met haar derde studiealbum, waarop een duidelijke muzikale accentverschuiving te horen is.
Het Marvel-universum dijt langzaam uit. Na de introductie van het personage Black Panther in Captain America: Civil War komt de filmstudio nu met de markante Stephen Strange (Benedict Cumberbatch). Hij is de spil in Marvel’s nieuwe origin story: een verbluffend visueel spektakel, waarin de grenzen van ons universum verkend en verlegd worden. Lees verder Recensie: Doctor Strange (2016) [Fantasy]→
Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg’s hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama’s die nog zouden volgen.
Deze en vorige week heb ik de eerste twee delen bekeken van wat waarschijnlijk de beste serie Westerns is die er bestaat: de zogeheten Dollar-trilogie van de bekende klassieke regisseur Sergio Leone. Tussen 1964 en 1966 maakte hij achtereenvolgens A Fistful of Dollars, For a few dollars more en, naar ik meen de beste en bekendste western die er is, The Good, the Bad and the Ugly.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
