What happens when you’re suddenly asked to write an exegesis on a particular set of biblical verses? I did so for a RMA course on Religious Texts and Interpretative Practices, and you’ll be able to find the result in this post.
Lees verder Lost in Translation: 1 Timothy 2:9-14 [Paper/Exegesis]
Het allereerste shot van Anna’s War vertelt een verhaal op zichzelf. Het toont waar het in deze film uiteindelijk om gaat: de rauwe dialoog tussen dood en overlevingsdrang. Deze confronterende long take, een trage reis van de camera, markeert een omgeving die we eigenlijk niet willen zien, een waarheid die we niet kunnen kennen.
Lees verder Recensie: Anna’s War [Aleksey Fedorchenko, 2018]
Deze maanden doe ik mee aan het Filmkrant Lab, een coachingstraject voor jonge filmcritici. Eén van de eerste wapenfeiten is een team-effort van recensies/mini-essays rond het Imagine Filmfestival en een sci-fi filmprogramma. Bij deze deel ik graag m’n eigen bijdrage: een mini-essay over Ridley Scott’s Blade Runner (1982) [KLIK].
”Misschien is dat wel precies de reden dat Blade Runner zijn tijd zo ver vooruit was: de film denkt in constructies in een tijd dat het dénken in dergelijke constructies nog in de kinderschoenen stond. ”
In de traumatische nasleep van een school shooting zingt een tienermeisje een lied van verstilde wanhoop. Voor ze het weet heeft haar stem een natie verenigd. Zingen en dansen doet ze in de kooi van een studio, onder het toeziend oog van een producer in schaapskleren.
Lees verder Recensie: Vox Lux [Brady Corbet, 2018]
Een tijdje terug schreef ik een nieuwe Prisma (een beknopte reflectie op een filmmoment) voor Filmmagie & Sabzian. Deze opvolger van mijn eerdere Prisma over Godard’s Le Mépris is hier terug te vinden.
Film: Stellet Licht (Carlos Reygadas, 2007).
Aan het begin van de jaren zestig arriveerde het vermaarde Kirovballet van Leningrad in Parijs. Onder hen Rudolf Nureyev, één van de latere danslegendes van de twintigste eeuw. In een biografie van zijn uiteindelijke co-scenariste Julie Kavanaugh (2007) vond acteur-regisseur Ralph Fiennes (van Harry Potter tot The Invisible Woman) het perfecte materiaal voor een speelfilm.
Lees verder Recensie: The White Crow [Ralph Fiennes, 2018]
Back in the spring of 2018 I wrote an essay on Bernardo Bertolucci’s The Dreamers, in which I elaborated on the film’s stylistic strategies and the role of cinephilia as a mode of nostalghia in the dream world of the characters.
Lees verder Nostalghia for the past: The Dreamers as a conservative fantasy [essay]
Wat doet het met je als alles in je directe omgeving je herinnert aan een onverwerkt leed? Deze vraag met gevoelswaarde is het vertrekpunt van The Aftermath, een belegen Britse productie die het in de promotie waarschijnlijk vooral moet hebben van haar affiche. Ook de aanwezigheid van Keira Knightley kan echter niet voorkomen dat plotlijnen en personages sneuvelen op de snijtafel. Voorbij de nuance rest een schetsmatig drama.
Lees verder Recensie: The Aftermath [James Kent, 2019]
‘Laten we met de aandacht naar binnen alles wat er leeft welkom heten,’ klinkt het tijdens een kringsessie aan het begin van deze documentaire. Gedwee volgt een groep jonge mensen de aanwijzingen van de instructrice, ergens tussen collectieve hypnose en Nederland in beweging. Het tafereel duurt niet al te lang. Na een halve minuut worden de jongeren uitgenodigd het contact met de stoel en de vloer te zoeken en tegelijk de beelden van iedereen weer ‘naar binnen te laten vallen.’
Lees verder Recensie: ‘Nu Verandert Er Langzaam Iets’ [Menna Laura Meijer, 2018]
Wie de wetten van de mens afwijst, houdt alleen de natuur nog over als bondgenoot. Het mag uiteindelijk geen drempel heten voor de zestigjarige Nils Leidal, die aan het begin van het bescheiden filmportret Drømmeland zijn paspoort aan de vlammen toevertrouwt. In een beknopte YouTube-tirade worden overheid, banken en corporaties in hun meest algemene zin aan de schandpaal genageld.
Lees verder Recensie: Drømmeland [Joost van der Wiel, 2019]