De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd.
Lees verder Recensie: So Long, My Son [Wang Xiaoshuai, 2019]
Kind van de Duivel
A moral response to an ‘offensive’ song
‘’Ik ben een kind van de duivel, mama jij hoeft niet te huilen.
Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is
hoop dat je deze draait op mijn begrafenis.’’
When the Dutch rapper Jebroer released his single Kind van de Duivel in 2017, generous airplay of Dutch and Belgian radio stations coincided with considerably high chart positions in the Dutch single top 100 and the Top 40.[1] The lyrics and the clip, however, aroused quite some controversy among confined groups of Christian people, who responded to the song’s glorifying references to death and the devil.[2] Performances by Jebroer in Hardinxveld-Giessendam and Ouddorp were cancelled after protests of local residents.[3]
Op de persdag van de Nederlandse Filmacademie (Lichting 2019) had ik een interview met Timo Ottevanger, de regisseur van Ningyo. Het interview is terug te lezen op de site van de Filmkrant.
” ‘De wereld is een dierentuin, we zijn allemaal een soort groepsdieren geworden’, zegt iemand in de film. De film is een tegenreactie op die verdeeldheid, het voor of tegen moeten zijn.”
Wie de wereld achter The Lion King wil begrijpen, moet onder andere terug naar de Egyptische mythen rond Osiris, de god van de dood en de onderwereld, en zijn koningin, de godin Isis. Na een kwade list van Seth, de voorvader van Scar, kan alleen Horus, de zoon van Osiris (toepasselijk genoeg met de stem van Darth Vader) een nieuw tijdperk (lett. Aeon of Horus) doen aanbreken. Om alles te regeren wat het Licht aanraakt, moet hij eigenhandig met de opstandige Seth afrekenen.
Lees verder Recensie: The Lion King [Jon Favreau, 2019]
This essay was written in the context of a RMA course on Materiality and the Body in the study of religion, spring 2019.
Lees verder Beyoncé: Iconic Power in the Human Realm [Essay]
In het kader van het Filmkrant Lab van de Filmkrant hebben Brigitte Borm, Hannah Lindo en ik een video-essay gemaakt over de Nederlandse art-productie Nocturne (Viktor van der Valk, 2019). Het essay is hier terug te vinden.
Een effectgerichte film probeert zijn doelgroep te overbluffen. In dit geval zijn Young Adult-millennials de klos. Booksmart verschiet haar kruit met wisselend succes.
Lees verder Recensie: Booksmart [Olivia Wilde, 2019]
In the course of March and April 2019, I wrote seven essays on topics ranging from a supposedly blasphemous song to the relationship between subjectivity and anthropological fieldwork. Today I publish the first essay, on Robin Hardy’s 1973 cult classic The Wicker Man.
Lees verder In Pastures Green He Leadeth Me: The Reconfiguration of Space and Authority in The Wicker Man (1973)
In the first semester of 2018/19 I wrote an extensive paper on the academic study of religion and film. A condensed outline of my argument was presented at a student conference of the UvA and the UU in January 2019. I publish the full paper right here.
Lees verder Interdisciplinary Glances: the study of religion and film [Paper]
Mijn recensie van coming-of-age-film Then Came You (2018) is onlangs gepubliceerd:
”In tienerdrama Then Came You sluit de ernstig zieke Skye een vriendschap met de verlegen Calvin, een bagagedrager op het plaatselijke vliegveld. De film vermomt zijn exploitatie van Skye’s diagnose als een poging tot oprecht sentiment.”
Lees verder Recensie: Then Came You [Peter Hutchings, 2018]