Vandaag begint in Utrecht een hybride veertigste editie van het Nederlands Film Festival (NFF). Voor CINE schreef ik een uitgebreide preview, waarin ik onder andere aandacht besteed aan de films Marionette, Kom Hier Dat Ik U Kus en Het Leven is Droom. Klik hier om het stuk te lezen.
Afgelopen maandag (31-8) bezocht ik voor CINE de wereldpremière van When Forever Dies, een passieproject van de Nederlandse filmmaker Peet Gelderblom. De vertoning werd gehost door EYE binnen het kader van het Imagine Film Festival. Klik hier om mijn recensie te lezen.
Lees verder Recensie: When Forever Dies [Peet Gelderblom, 2020]
Voor Indebioscoop.com schreef ik een artikel over projecties van (ecologische) rampspoed, en vraag ik me af waarom we daar in crisistijd eigenlijk nog naar kijken. Helpen verbeeldingen van apocalyptische en post-apocalyptische scenario’s ons daadwerkelijk om de werkelijkheid beter te begrijpen? Of vervreemden diezelfde verbeeldingen ons juist van de crises die zich in de echte wereld voltrekken? Klik hier om het stuk te lezen.
Lees verder Nature Strikes Back: Projecties van rampspoed op Imagine Film Festival
In 1980 werd Rainer Werner Fassbinders versie van Berlin Alexanderplatz voor het eerst uitgezonden op de Duitse televisie. Een beeldenmarathon van ruim vijftien uur schetst het leven van een man die niet aan zijn noodlot kan ontsnappen. Fassbinder bleef trouw aan de tijdsetting van het bronmateriaal: Alfred Döblins roman (1929) en de eerste filminterpretatie daarvan (1931) situeerden hoofdpersoon Franz Biberkopf al in het Berlijn van het interbellum. Anno 2020 eert regisseur Burhan Qurbani, die dit jaar zelf óók veertig wordt, de veertigste verjaardag van Fassbinders cultepos met een eigentijdse bewerking.
Lees verder Recensie: Berlin Alexanderplatz [Burhan Qurbani, 2020]
In de nasleep van een clubbrand legt een reeks dodelijke ziekenhuisopnames een web van bestuurlijke corruptie en nalatigheid bloot. Menig auteur van medische thrillers zou tekenen voor een premisse van deze aard, maar Collective is ‘gewoon’ een documentaire uit Roemenië. Het is, en dat mag een understatement heten, niet gemakkelijk om dit verslag van mensonterende praktijken en medische misère te bekijken tijdens een lopende gezondheidscrisis van mateloze omvang.
Lees verder Recensie: Colectiv [Alexander Nanau, 2019]
Nog voor de jaarwisseling schreef ik een uitgebreide recensie van Ghost Tropic, een film die ik vorig najaar al besprak tijdens Film Fest Gent. Intussen is er veel veranderd, en ik kan melden dat de film (en het stuk) er bepaald niet minder actueel op zijn geworden. Een empathisch drama van de Vlaamse regisseur Bas Devos [Hellhole] over het belang van affectie en sociaal contact, en over eenzaamheid in een eenzame stad.
Klik hier om de recensie te lezen.
Deze film draait vanaf donderdag 11 Juni in een selectie van de heropende filmtheaters.
Begin zonder voorkennis aan de derde film van de Israëlisch-Amerikaanse cineaste Alma Har’el (Bombay Beach, LoveTrue) en je zou mogelijk niet eens doorhebben dat LaBeouf niet zomaar de vader van het titelpersonage speelt. Het besef dat LaBeouf zijn vader ís, en in die hoedanigheid dus communiceert met zijn jongere zelf, kan de toon en betekenis van de film veranderen voor en door de ogen van de kijker. Honey Boy is het semi-autobiografische verslag van LaBeoufs leven: dertiger Shia heet nu Otis en Otis wordt in twee verschillende fases vertolkt door een tiener (Noah Jupe) en een twintiger (Lucas Hedges). Als scenarioschrijver en vader van Otis is LaBeouf mens en acteur ineen. Waar de realiteit stopt en de performance begint, mag Shia weten.
Lees verder Recensie: Honey Boy [Alma Har’el, 2019]
Mijn recensie van de prachtige Thaise film Manta Ray (Phuttiphong Aroonpheng, 2018) is nu terug te lezen in Filmmagie 705. Deze debuuttitel is door distributeur Contact Film uitgebracht op DVD. Wie toegang heeft tot de onlangs in het leven geroepen streamingdienst Vitamine Cineville, heeft de buitenkans de film daar te bekijken.
Indebioscoop startte onlangs een nieuwe rubriek, ‘Rewind’, waarin oudere titels opnieuw onder de aandacht worden gebracht. Zelf vond ik in Idiocracy de ideale titel voor een passend artikel. Dit is bij uitstek een film die je een krappe vijftien jaar na de release onvermijdelijk anders gaat bekijken, en je leest hier waarom.
Lees verder Artikel: Idiocracy [Mike Judge, 2006]: Domheid als het nieuwe normaal
Onlangs kondigde ik aan mijn printartikel over de film Take Shelter (2011) te zullen delen zodra het online stond. Dat is inmiddels gebeurd, en het leuke is dat u bij interesse ook de artikelen van mijn collega-schrijvers kunt lezen. Een en ander is gebundeld in de pdf ”Filmkrant Lab: Het Onbekende”, die hier te vinden is (klik hier voor het bijbehorende nieuwsbericht). Als mijn eigen stuk, getiteld ”Angstig uitzien naar het Onbekende: de onheilsprofetie van Take Shelter”, ook los online staat, voeg ik hier nog een extra hyperlink in.