De troosteloze leefomgeving van de vijftienjarige Eryk laat weinig te wensen over. Een stenen basketbalpleintje geeft nog de meeste kleur aan de vermetele contouren van een zielloos Pools dorpje. Buitenshuis en binnenhuis opereren in een afgebladderd continuüm. ”Alles is hier kapot, niets wordt meer gemaakt’, klinkt het uit de mond van Eryks getroebleerde moeder. Die uitspraak slaat net zo goed op het interieur als op de verstoorde familiedynamiek.
Ik had Michael Bay nooit gehouden voor een regisseur die zijn film zou vormen naar een religieus meta-narratief. Natuurlijk, een regisseur die niet zelf schrijft werkt altijd samen met zijn screenwriter(s) (hier Alex Kurtzman, Roberto Orci en Caspian Tredwell-Owen), maar het is toch opmerkelijk dat het Bijbelboek Genesis aan de basis ligt van wat in 2005 The Island zou worden.
De achtjarige Shula is een heks, beweert een snuggere getuige voor het plaatselijke gezag. Toen hij aan het werk was op het land stond ze ineens voor hem. Bijl in de hand, een mysterieuze schaduw boven zijn hoofd. Het bleek een droom te zijn. Maar toch: een getuigenis. De beambte van dienst belt met de uitbater van het nabijgelegen heksenkamp, een toeristische trekpleister die we in de voorafgaande scène al bezocht hebben. Of ze haar identiteit ontkend heeft, is de hamvraag van de nonchalante profiteur. Dat blijkt niet het geval. Een heks dus. Lees verder Recensie: I Am Not a Witch [Rungano Nyoni, 2017]
Is de wereld van het beeld wezenlijk anders dan de wereld van de tekst? Sommige romanschrijvers zouden instemmend knikken – sommige filmmakers ook. Toch loopt de geschiedenis over van verrassende samenwerkingen tussen het geschrevene en het aanschouwelijke. Syntheses, zo je wilt. De tekst kan niet meer zonder het beeld, en wie het beeld ziet denkt aan de tekst. Een perfect voorbeeld van zo’n verbond vinden we in Botticelli: Inferno: een documentaire over de tekeningen die ’s werelds grootste poëzie een gezicht gaven.
Lees verder Recensie: Botticelli: Inferno [Artdoc, Ralph Loop, 2018]
In de openingsscène van La Prière lijken de ogen van de 22-jarige Thomas de camera een fractie van een seconde te doorboren. Dat wil zeggen: na zijn schichtige blik volgt er geen corresponderend beeld, geen point of view. Kijkt Thomas naar ons? Of moeten we ons een spiegel inbeelden? Zeker is dat onze hoofdpersoon later in de film opnieuw een bepalende blik naar opzij zal werpen. Waarop het beeld wél correspondeert, in de vorm van een persoon. En dat verandert alles.
Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek.
Met de release van Journeyman in het vizier keek ik uitgebreid terug op Paddy Considines Tyrannosaur (2011). Deze flashback-recensie is tevens mijn schrijfdebuut voor Cine.nl.
”Antiheld Joseph (Peter Mullan) heeft zich tot zijn eigen misère veroordeeld, het grauw-realistisch gefilmde noorden van Engeland doet de rest. Dit is het soort leefomgeving waarin je brokstukken niet meer opruimt. Ze passen perfect in het decor.”
Have I changed or has the city? De adelaarsblik van Sergio (Sergio Corrieri) vangt alles, maar de herkenning ontbreekt. De montage volgt een vast stramien: hij kijkt – alleen hij – de camera correspondeert. Zien we de blik, dan kunnen we vergif innemen op het volgende shot. Vrouw in het vizier!
Lees verder Recensie: Memorias del Subdesarrollo (Tomás Gutiérrez Alea, 1968)
Essomba Tourneur is geen filmmaker, hij is een cineast. De gangsters die hij van wansmaak beticht zijn nog eerder cultuurbarbaren dan criminelen. In Jean-Pierre Bekolo’s metacinema staat de scherpe preferentie van hoge boven lage cultuur op den duur, hoe paradoxaal dat ook mag klinken, garant voor een weinig subtiele filmgimmick.
Lees verder Recensie: Aristotle’s Plot (Jean-Pierre Bekolo, 1996)
Sam stuit in zijn zoektocht op de meest bizarre taferelen. Er is zoveel te zien dat je je af kunt vragen wat er überhaupt nog belangrijk is. Betekenis heeft. Wat normaal een mogelijk kritiekpunt zou zijn, wordt hier omgebogen in een sluimerende leegte die je juist moet voelen. Heel bewust verdrinkt Mitchell zichzelf en zijn publiek in de metafictie; zijn eigenzinnige sfeertrip is een speels satirische verkenning van onze fascinatie voor film- en popcultuur. Die fascinatie moet gevoed en gevat worden via een bombardement van referenties: naar Alfred Hitchcock, Marilyn Monroe, Brian de Palma, the Amazing Spider-Man, de complete popencyclopedie, Janet Gaynor en David Lynch. En dat is dan het tipje van de sluier.
Lees verder Recensie: Under The Silver Lake [David Robert Mitchell, 2018]