In Signs and Meaning In the Cinema spreekt de Britse filmtheoreticus Peter Wollen (1938-) zich uit tegen de beperkte erkenning van film studies als een academische discipline. In zijn ogen wordt de esthetiek van het cinematische beeld maar al te vaak herleid tot andere wetenschapsterreinen, waarbij de unieke kwaliteiten van film deels of zelfs volledig terzijde worden geschoven.[1] Wollen behandelt in drie hoofdstukken belangrijke historische pijlers van de filmtheorie: de dialectische montagetheorie van Sergei Eisenstein, de Franse politique des auteurs en de semiologie van onder andere Ferdinand de Saussure en Christian Metz.[2]
Screenshots North by Northwest for educational purposes/Utrecht University
Momenteel ben ik me binnen mijn master Filmstudies & Visuele Cultuur aan het voorbereiden op een ‘klassieke’ filmanalyse. Die gelegenheid doet me terugdenken aan de laatste en enige keer (tot nu toe) dat ik me hier aan de universiteit mee bezighield: in het tweede jaar van m’n bachelor. Ik schreef toen samen met twee medestudenten een uitgebreide analyse van een sequentie uit North by Northwest, een film die je gerust kunt bestempelen als de eerste échte James Bond-film (met een knipoog). Een deel van de sequentie is in filmvorm terug te zien onder de titel; wie vervolgens ook wil bekijken hoe uitgebreid zo’n analyse vorm kan krijgen (o.a. aan de hand van een shot-to-shot-analyse), kan het gehele paper daaronder terugvinden. De enige disclaimer is dat ik dit paper dus zeker niet in m’n ééntje heb geschreven:)
Al lang keek ik uit naar een schaakspel met de dood – in filmvorm dan, liever niet persoonlijk. In de erkende zwart-witklassieker The Seventh Seal (Zweeds: Det Sjunde inseglet, 1957) wordt de getroebleerde kruisridder Antonius Block (Max von Sydow) ten tijde van de Zwarte Dood (1346-1353) geconfronteerd met de grotere vragen van een mensenleven.
Voor een vak over Heilige schriftteksten in Islam, Christendom, Jodendom en Hindoeïsme schreef ik een paper over één van mijn favoriete films: The Night of the Hunter (1955). Ik heb een nobele poging gewaagd te kijken naar de manier waarop Bijbelteksten en tradities van christelijke beeldvorming deze film vorm geven. Daarnaast probeer ik aan te tonen dat The Night of the Hunter in wezen een (anti-?)christelijk-moralistisch sprookje is, waarbinnen we goed en kwaad zien door de ogen van twee jonge kinderen.
Afgelopen woensdag deelde ik in het kader van een drietal prachtige re-releases (EYE Film) mijn uitgebreide recensie van Raging Bull. Dit keer is het de beurt aan Goodfellas, een film die voor veel liefhebbers steevast behoort tot de grootste misdaadklassiekers aller tijden. Ik verklap het maar vast: tot die liefhebbers behoor ik ook:)
Vandaag is niet alleen een dag van reguliere bioscoopreleases. Af en toe vinden pareltjes uit het verleden hun weg terug naar het witte doek, opdat we niet vergeten wat de filmgeschiedenis ons gebracht heeft. Ongeveer vijfentwintig jaar terug regisseerde de Amerikaanse filmmaakster Julie Dash (1952-heden) Daughters of the Dust, een stilistisch onconventioneel drama over een eerste generatie vrije Afro-Amerikanen. Dash werd daarmee direct onderdeel van de nationale filmcanon (2004): Daughters of the Dust was de eerste film van een vrouwelijke Afro-Amerikaanse regisseur die een Amerikaanse theaterrelease kreeg. Vandaag gaat een prachtige restauratie van deze bijzondere film in Nederlandse première.
De eerste grote overzichtstentoonstelling over Martin Scorseses werk, leven en passies is vanaf 25 mei in Amsterdam te zien. In de filmzalen van EYE is vrijwel het complete oeuvre te zien en een door Scorsese samengesteld filmprogramma van zijn favoriete klassiekers.
Met The Tree of Life heeft Terrence Malick een film gemaakt die groter aanvoelt dan het leven zelf. Deels surrealistische natuurdocumentaire, deels filosofisch grand narrative. Dit is een visueel meesterwerk, dat de grote vragen van het bestaan combineert met thema’s als opvoeding en rouwverwerking.
Jaws (1975) garandeerde de doorbraak van Steven Spielberg naar de absolute top van de filmindustrie. Het duurde niet lang of een tweede klassieker diende zich aan: Close Encounters of the Third Kind is de eerste echte familiefilm van Spielberg’s hand, en zou daarom model staan voor E.T. (1979) en alle andere fantasievolle familiedrama’s die nog zouden volgen.
Deze en vorige week heb ik de eerste twee delen bekeken van wat waarschijnlijk de beste serie Westerns is die er bestaat: de zogeheten Dollar-trilogie van de bekende klassieke regisseur Sergio Leone. Tussen 1964 en 1966 maakte hij achtereenvolgens A Fistful of Dollars, For a few dollars more en, naar ik meen de beste en bekendste western die er is, The Good, the Bad and the Ugly.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
