Tag archieven: psychologie

Samenzweringstheorieën en ‘Fake News’ [Column]

sciencemag.org

Gisteren deelde ik op dit blog een beknopte uiteenzetting over de oorsprong en toepassing van het woord ‘complotdenker’. Deze genadeloos stigmatiserende benoeming is in zijn Engelse taalvariant (‘conspiracy theorist’) een stuk minder oud dan de orde van de dag vaak doet vermoeden. We leven in een digitaal tijdperk waarbinnen de ‘complotdenker’ een zodanige status heeft gekregen dat mainstream media in binnen-en buitenland zichzelf een extra taak hebben toegedicht: het ontmaskeren van ‘fake news’ en het ontkrachten van als zodanig bestempelde complottheorieën. In die hoedanigheid stuitte ik onlangs in Nederlandse context onvermijdelijk op berichten als deze (Het Parool), deze (NRC) en deze (De Volkskrant). De onderliggende boodschap is duidelijk: zodra je als burger-consument niet langer uitsluitend je toevlucht zoekt tot gezaghebbende, mainstream mediakanalen, wordt het internet ineens een bedreiging voor het gezond verstand en voor de algemene orde van de dingen. Mede daarom worden ‘complotdenkers’ menigmaal als ‘gevaarlijk’ aangemerkt.

Lees verder Samenzweringstheorieën en ‘Fake News’ [Column]

Publicatie de Filmkrant : De Onheilsprofetie van Take Shelter (2011)

Plazilla.com

De afgelopen maanden was ik één van de deelnemers van het Filmkrant Lab, georganiseerd door de Filmkrant om jonge journalisten te stimuleren in hun freelance werk en in het (verder) ontwikkelen van een kritische kijk op film. Uiteindelijk maakten we met ongeveer acht deelnemers een eigen magazine, dat gepubliceerd is als bijlage bij Filmkrant #429. De Filmkrant is deze maand nog fysiek op te pikken in een groot deel van de Nederlandse filmtheaters.

Lees verder Publicatie de Filmkrant : De Onheilsprofetie van Take Shelter (2011)

Recensie: Safe [Todd Haynes, 1995]

Beeld: Little Wittle Lies (lwlies.com)

‘’Ben jij allergisch voor de 21e eeuw?’’ Het zou zomaar de ondertitel kunnen zijn voor een toekomstige sequel van Safe, de eerste film van de Amerikaanse cineast Todd Haynes (Far From HeavenCarol). Dit broeierige kunststuk stelde in 1995 dezelfde vraag over de 20e eeuw en liep daarmee vast vooruit op toekomstige symptomen.

Lees verder Recensie: Safe [Todd Haynes, 1995]

Recensie: Le Jeune Ahmed [Gebroeders Dardenne, 2019]

Filmdepot

De Waalse gebroeders Dardenne zijn gelauwerd in het dramatiseren van sociaal onrecht. Met hun laatste bijdrage aan het arthouse-circuit slaan ze de plank desondanks behoorlijk mis.

Lees verder Recensie: Le Jeune Ahmed [Gebroeders Dardenne, 2019]

Recensie: ‘Nu Verandert Er Langzaam Iets’ [Menna Laura Meijer, 2018]

‘Laten we met de aandacht naar binnen alles wat er leeft welkom heten,’ klinkt het tijdens een kringsessie aan het begin van deze documentaire. Gedwee volgt een groep jonge mensen de aanwijzingen van de instructrice, ergens tussen collectieve hypnose en Nederland in beweging. Het tafereel duurt niet al te lang. Na een halve minuut worden de jongeren uitgenodigd het contact met de stoel en de vloer te zoeken en tegelijk de beelden van iedereen weer ‘naar binnen te laten vallen.’

Lees verder Recensie: ‘Nu Verandert Er Langzaam Iets’ [Menna Laura Meijer, 2018]

Emotionele waarheid boven politiek? De stem van de regisseur in The Act of Killing [Essay]

Enige tijd geleden deelde ik op mijn blog het Engelstalige essay ”Emotional truth over politics? the voice of the director in The Act of Killing. Onlangs heb ik dit essay vertaald naar het Nederlands n.a.v. het programma ‘Shell Shock‘ in EYE Filmmuseum (22 maart-22 mei). Je kunt de vertaling hier terugvinden: klik.

Recensie: Touch Me Not (Adina Pintilie, 2018)

Uit het volledige stuk voor Indebioscoop:

De camera twijfelt: verkent ze de lichamen van haar protagonisten of doorboort ze die? Als kijker voor het scherm kun je fysiek geen kant meer op. Iedere vorm van reflectie brengt je direct bij de menselijke ziel en daar voorbij. Er is geen droomwereld meer, zoals vaak bij David Lynch: de nachtmerrie van de verscheurde psyche bevindt zich onmiskenbaar in het hier en nu.

Lees verder Recensie: Touch Me Not (Adina Pintilie, 2018)

Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing

We use storytelling to escape from our most bitter and indigestible truths. One of the constants in all the stories we tell, across all cultures, is this Star Wars morality: a division of the world into good and evil. Good guys and bad guys only exist in stories. Every act of evil throughout history has been committed by human-beings like us, and every time we divide the world into good guys and bad guys, we actively deceive ourselves. And it’s a dangerous lie, because it helps us run away from the unpleasant reality that evil is something human. (…)There are no evil people, there are only people who commit evil. Whenever we take that leap, from people who do evil to evil people, then we’re just using stories to escape from the things in ourselves that we cannot face up to.

-Joshua Oppenheimer-[1]

In 1965 and 1966, followers of Muhammad Suharto’s anti-communistic regime tortured and murdered at least half a million people.[2] The perpetrators were never officially punished for their crimes. History is always written by the victors, and in their grand narrative, justice has been done. This explains the surrealistic opening of Joshua Oppenheimers The Act of Killing (2012): Anwar Congo’s re-enacted execution on the rooftop (illustr. 1) is a horrifying showcase of a self-proclaimed war hero. What we may expect is regret, what we actually see is pride.[3]

Lees verder Emotional truth over politics? The voice of the director in The Act of Killing

Recensie: La Prière [Cédric Kahn, 2018]

In de openingsscène van La Prière lijken de ogen van de 22-jarige Thomas de camera een fractie van een seconde te doorboren. Dat wil zeggen: na zijn schichtige blik volgt er geen corresponderend beeld, geen point of view. Kijkt Thomas naar ons? Of moeten we ons een spiegel inbeelden? Zeker is dat onze hoofdpersoon later in de film opnieuw een bepalende blik naar opzij zal werpen. Waarop het beeld wél correspondeert, in de vorm van een persoon. En dat verandert alles.

Lees verder Recensie: La Prière [Cédric Kahn, 2018]

Recensie: Beast [Michael Pearce, 2017]

In het prentenboek van de dieren-jagers ontbreekt een hoofdstuk voor de mens, zegt de licht ontvlambare Pascal (Johnny Flynn) tijdens een onderkoelde autorit. De blik van Moll (Jessie Buckley) spreekt mysterieuze boekdelen. Vertwijfeling en fascinatie strijden om voorrang bij een vrouw die uiteindelijk vooral zichzelf wil vinden.

Lees verder Recensie: Beast [Michael Pearce, 2017]