Sinds enkele maanden zijn mijn filmrecensies te lezen op de website http://filmblogs.nl. Op deze verzamelsite voor Nederlandse filmblogs zijn al een tijdje twee ‘estafette races’ aan de gang. De ene race draait om de beste acteurs, de andere, je raadt het al, om de beste actrices. Afgelopen week werd ik door de vorige twee deelnemers gevraagd het stokje over te nemen voor de estafette race van de acteurs. Welke acteur voeg ik toe, en wie moet helaas het veld ruimen?
Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
Lees verder Recensie: de Ocean’s-trilogie (2001, 2004, 2007) [Misdaad, komedie]
Op 10 november kwam Oliver Stone’s Snowden uit. De maandag daarop bekeek ik in de bioscoop de film over (misschien wel) de belangrijkste klokkenluider in de Amerikaanse geschiedenis. Toen ik Snowden had gezien, raakte ik ook benieuwd naar de documentaire Citizenfour (2014). Citizenfour is de codenaam waaronder de échte Edward Snowden contact opnam met documentairemaakster Laura Poitras. In de film worden stukken nagespeeld uit de documentaire, en ook Poitras zelf komt voor in de gedramatiseerde weergave van Oliver Stone. Ik besloot beide werken te kijken én te recenseren, het resultaat is hieronder terug te lezen.
Lees verder Recensies: Citizenfour (2014) en Snowden (2016): documentaire vs. film
‘No more Ziggy Stardust’. Op een streng katholieke Ierse school, waar regels en moraliteit hoog in het vaandel staan, is geen ruimte voor de culturele uitspattingen van Conor Lalor (Ferdia Walsh-Peelo). Geïnspireerd door de eighties-sound van Duran Duran, the Jam, the Cure en Bowie ontworstelt Conor zich aan de pesterijen en de familieproblemen die zijn bestaan tekenden. Regisseur John Carney levert met Sing Street een ietwat clichématige, maar wel ontzettend fijne coming of age-film af.
Het is een tijdje geleden dat ik de tweede update publiceerde van de serie ‘my favorite soundtracks’. Het idee is heel simpel: aangezien ik nogal een grote fan ben van filmmuziek, deel ik zo af en toe in een post eens mijn persoonlijke favorieten. Soms zal ik hierbij ordenen op thema, soms op componist. De vorige post behandelde de meest iconische soundtracks (zie: https://timbouwhuis.nl/my-favorite-soundtracks-1-meest-iconische-soundtracks/). Nu wil ik graag een paar fragmenten delen van één van mijn favoriete componisten. Angelo Badalamenti zal velen onbekend zijn, maar dat maakt zijn werk niet minder de moeite. Zijn naam als componist is onlosmakelijk verbonden aan de films van David Lynch, die hij bijna allemaal van een score voorzag.
Arrival is een atypische sci-fi-film. In een kleine twee uur schotelt regisseur Denis Villeneuve je datgene voor wat je niet zou verwachten, en laat dat dit werk nu juist zo goed maken…
De hel op aarde. Hacksaw Ridge laat in de eerste minuten al niets aan de verbeelding over. Wie niet goed tegen opengereten lichamen, oorverdovend geweergeluid en de donkere realiteit van oorlog kan, doet er goed aan de nieuwe film van Mel Gibson (Braveheart, Apocalypto, the Passion of the Christ) aan zich voorbij te laten gaan. Maar wie dit (audio-)visuele geweld wel kan waarderen, herkent in Hacksaw Ridge wellicht ook de knappe regie-comeback die ik afgelopen donderdag zag.
Het is een even gewichtige als gewaagde uitspraak: ‘de auteur is dood’. Wat bedoelde Roland Barthes toen hij in 1967 een essay publiceerde met deze these als uitgangspunt?[1] Welnu, kort gezegd komt de opvatting van de ‘dode’ auteur erop neer dat een roman of een andersoortig talig (kunst)werk begrepen kan worden zonder te kijken naar het bewustzijn dan wel naar de intenties van de auteur van dat werk. De (literatuur)criticus is daarbij in staat door middel van structuralistische analyse duiding te geven aan het bewuste werk.[2] In dit essay zal ik dit principe van structuralistische analyse aan een kritische revisie onderwerpen. De nadruk zal hierbij eerst liggen op de wijze waarop het structuralisme in de taalkunde en de literatuurtheorie tot uiting is gekomen. In een later stadium komen ook de consequenties van deze uitingen voor de geschiedschrijving aan bod.
Lees verder Essay: ‘de Auteur is dood’ onder een kritisch voetlicht
Ik moest gisteravond nog denken aan een sterke scène uit de film Back to the Future (1985). Hoofdpersoon Marty McFly is in dit volledig fictionele narratief teruggereisd naar het jaar 1955. Tijdens een gesprek op straat valt zijn oog op een de poster van een B-film, die de naam van Ronald Reagan op het affiche heeft staan. Hoe geweldig is de reactie wel niet van McFly’s gespreksgenoot als McFly heel droog opmerkt dat diezelfde Reagan in 1985 president van de Verenigde Staten is…
De parallel met Donald Trump laat zich in dit verband al snel trekken. Als Trump de woorden ‘You’re Fired’ nu uitspreekt, dan doet hij dit niet voor zijn rol in de Amerikaanse tv-serie The Apprentice, maar binnen zijn ambt als president van de Verenigde Staten van Amerika…
Lees verder Column: Donald Trump en de dag die je niet wist dat zou komen
In september en oktober 2016 volgde ik het vak Christendom: van beweging tot wereldreligie. Het vak was onderdeel van de minor religiestudies, en behandelde naast de bekende westerse perspectieven gelukkig ook continenten als Afrika en Zuid-Amerika. Mijn paper voor het vak was weer wat westerser geconcentreerd, en is hieronder terug te lezen. Het onderwerp: het proces tegen de Tempeliersorde (1307-1312), en specifieker de relatie tussen religieuze en politieke motieven in de veroordeling van de beschermers van het Heilige Land.
Lees verder Paper vak Christendom: motieven voor de veroordeling van de Tempeliersorde