recensies van individuele filmtitels.
Als danseres Mónica te horen krijgt dat haar vader terminaal ziek is, verruilt ze Buenos Aires voor een afgelegen Spaans winterlandschap. Drie generaties ontmoeten elkaar in Con el viento in het huis van mater familias Pilar, waar het besef van verandering herinneringen en vragen voor de toekomst samenbrengt.
Lees verder Recensie: Con El Viento [Meritxell Colell, 2018]
De beste filmkronieken verweven een persoonlijk verhaal met een bredere stroom van (vaak) politiek-historische ontwikkelingen. Neem de som van de twee en je hebt het kloppende hart van So Long, My Son, een episch drama dat China vangt en verbeeldt als een kroniek van verstrijkende tijd.
Lees verder Recensie: So Long, My Son [Wang Xiaoshuai, 2019]
Wie de wereld achter The Lion King wil begrijpen, moet onder andere terug naar de Egyptische mythen rond Osiris, de god van de dood en de onderwereld, en zijn koningin, de godin Isis. Na een kwade list van Seth, de voorvader van Scar, kan alleen Horus, de zoon van Osiris (toepasselijk genoeg met de stem van Darth Vader) een nieuw tijdperk (lett. Aeon of Horus) doen aanbreken. Om alles te regeren wat het Licht aanraakt, moet hij eigenhandig met de opstandige Seth afrekenen.
Lees verder Recensie: The Lion King [Jon Favreau, 2019]
Een effectgerichte film probeert zijn doelgroep te overbluffen. In dit geval zijn Young Adult-millennials de klos. Booksmart verschiet haar kruit met wisselend succes.
Lees verder Recensie: Booksmart [Olivia Wilde, 2019]
Mijn recensie van coming-of-age-film Then Came You (2018) is onlangs gepubliceerd:
”In tienerdrama Then Came You sluit de ernstig zieke Skye een vriendschap met de verlegen Calvin, een bagagedrager op het plaatselijke vliegveld. De film vermomt zijn exploitatie van Skye’s diagnose als een poging tot oprecht sentiment.”
Lees verder Recensie: Then Came You [Peter Hutchings, 2018]
Voor de Filmkrant schreef ik een recensie over het derde luik van de neo noir-actiefranchise John Wick. Je kunt ‘em hier teruglezen: klik.
”Deel twee verstevigde eerder al een symbolisch universum van kruizen en munten, waarin alleen het juiste brandmerk toegang biedt tot de onderwereld. Parabellum trekt die mythevorming zelfbewust door. ”
Lees verder Recensie: John Wick 3: Parabellum [Chad Stahelski, 2019]
Het allereerste shot van Anna’s War vertelt een verhaal op zichzelf. Het toont waar het in deze film uiteindelijk om gaat: de rauwe dialoog tussen dood en overlevingsdrang. Deze confronterende long take, een trage reis van de camera, markeert een omgeving die we eigenlijk niet willen zien, een waarheid die we niet kunnen kennen.
Lees verder Recensie: Anna’s War [Aleksey Fedorchenko, 2018]
In de traumatische nasleep van een school shooting zingt een tienermeisje een lied van verstilde wanhoop. Voor ze het weet heeft haar stem een natie verenigd. Zingen en dansen doet ze in de kooi van een studio, onder het toeziend oog van een producer in schaapskleren.
Lees verder Recensie: Vox Lux [Brady Corbet, 2018]
Aan het begin van de jaren zestig arriveerde het vermaarde Kirovballet van Leningrad in Parijs. Onder hen Rudolf Nureyev, één van de latere danslegendes van de twintigste eeuw. In een biografie van zijn uiteindelijke co-scenariste Julie Kavanaugh (2007) vond acteur-regisseur Ralph Fiennes (van Harry Potter tot The Invisible Woman) het perfecte materiaal voor een speelfilm.
Lees verder Recensie: The White Crow [Ralph Fiennes, 2018]
Wat doet het met je als alles in je directe omgeving je herinnert aan een onverwerkt leed? Deze vraag met gevoelswaarde is het vertrekpunt van The Aftermath, een belegen Britse productie die het in de promotie waarschijnlijk vooral moet hebben van haar affiche. Ook de aanwezigheid van Keira Knightley kan echter niet voorkomen dat plotlijnen en personages sneuvelen op de snijtafel. Voorbij de nuance rest een schetsmatig drama.
Lees verder Recensie: The Aftermath [James Kent, 2019]