recensies van individuele filmtitels.
Contrast is het sleutelwoord in The Florida Project, de nieuwe film van Tangerine-regisseur Sean Baker. Vlak buiten de poorten van Disney World houden de gelukzoekende bewoners van een verfomfaaid motel met moeite het hoofd boven water. Baker omarmt het perspectief van hun kinderen: alleen zij kunnen nog dromen van een betere toekomst.
In een vrijwel lege bioscoopzaal kijkt Nana (Anna Karina) naar Carl Theodor Dreyers stille meesterwerk La Passion de Jeanne d’Arc (1928). De tranen op het scherm zijn een teken van de tol die betaald moest worden voor een historische roep naar vrijheid. Op symbolische wijze wisselen de (extreme) close-ups van Maria Falconetti en Anna Karina elkaar af. De tranen van Maria’s Jeanne worden de tranen van Anna’s Nana.
De opnames van All the Money in the World waren al afgerond toen het roer ineens volledig om moest. Ongetwijfeld is dit stuk niet uw eerste kennismaking met de nieuwste film van Ridley Scott. De val van Kevin Spacey maakte dit biografische drama al voor de release tot wereldnieuws. Hoog tijd om alle commotie welbewust te verruilen voor de grillen van de film.
Lees verder Recensie: All the Money in the World (2017) [Thriller, Drama]
Op ronduit iconische wijze vertolkt Gary Oldman Winston Churchill, de man die tijdens de Tweede Wereldoorlog eigenhandig een einde maakte aan de zogeheten Britse politics of appeasement. Niet onderhandelen, niet toegeven: alleen door de strijd op alle fronten te openen zouden de geallieerden in staat zijn de opmars van de Nazi-troepen te stuiten.
Lees verder Recensie: Darkest Hour (2017) [Historisch drama]
Van het ochtendgloren tot de bloedrode zonsondergang – One Amazing Day toont één etmaal uit de natuurlijke cyclus van leven en dood, van eten of gegeten worden. Deze prachtige natuurdocumentaire is het vervolg op het veelgeprezen Earth (2007), een film die de standaard werd voor tal van naderhand gemaakte BBC-reeksen.
Lees verder Recensie: Earth: One Amazing Day (2017) [Documentaire]
In Jean-Luc Godards Le Mépris (1963) loopt het huwelijk tussen een Franse scriptschrijver en zijn enigmatische vrouw (Brigitte Bardot) tragisch op de klippen. De twee begrijpen elkaar geen moment, leven volstrekt langs elkaar heen. Volgens velen weerspiegelde dit verhaal van liefdeloosheid en verachting het huwelijk tussen Godard en Anna Karina, met wie hij in 1961 was getrouwd.
Op de tonen van Sufjan Stevens’ Mysteries of Love beweegt Call Me by Your Namezich richting de onvermijdelijke Oscarnominaties. Zo gaat het vaker met films die het festivalseizoen aandoen: nog voor de Nederlandse release hebben de verwachtingen hun kookpunt al bereikt. In dit geval is dat niet onterecht. Deze emotionele karakterstudie van Luca Guadagnino overtuigt door de sterke beeldvoering en een doorbrekende Timothée Chamalet.
Lees verder Recensie: Call Me by Your Name (2017) [Romantiek, drama]
Kunnen we de Holocaust wel verbeelden? Het is een vraag die blijft spoken door de hoofden van filmmakers, kunstenaars, critici en andere betrokkenen die een stempel drukken op onze geschiedenis (en zo tegelijk ook op onze herinnering). Sinds Spielbergs Schindler’s List koppelen we veel filmische representaties van de Holocaust bewust of onbewust aan de beelden die we al kennen. 2015 bracht ons Son of Saul; een Oscar voor beste buitenlandse film volgde, Holocaust-overlevenden die durfden te kijken waren diep ontroerd. ”Dit is hoe het was”, klonk het uit sommige monden. Het zijn uitspraken die je kunnen activeren de film te gaan kijken, omdat er een kans in doorschijnt om een stukje essentieel historisch bewustzijn te creëren. Om dat te gaan zien wat zich eigenlijk niet in beelden laat uitdrukken. Of, zoals John Bleasdale het zo treffend verwoorde, wat ‘is resistant to narrative, with its finding of meaning, its yearning for resolution’.
De makers van The Commuter onderschatten de intelligentie van hun publiek. Deze nieuwe actieflick met standaardheld Liam Neeson oogt als een vermakelijk tussendoortje, maar het scenario barst van de onlogische ontwikkelingen en mist iedere vorm van originaliteit.
Het twijgje op de wedstrijdpiste, de ski’s uit balans, de horrorval die een vroegtijdig einde maakte aan haar professionele carrière. Aan Molly Bloom werd de fragiliteit van succes op tragische wijze geopenbaard. Het echte verhaal moest op dat moment echter nog beginnen. Het verhaal dat begint in een eenvoudig café, en eindigt met een slopende rechtszaak. Dát verhaal is de pakkende rode draad in Molly’s Game.