In Doubles Vies vangt een Parijse uitgeverij de klappen op van de doorgeschoten digitalisatie. Bestaat informatie nog wel? Waar ligt de balans tussen verzet en vooruitgang? Tijdens het schrijfproces ontdekte Olivier Assayas dat zijn vraagstukken hun gewenste effecten alleen zouden hebben in de speelse mal van de komedie.
Lees verder Recensie: Doubles Vies [Olivier Assayas, 2018]
De continue dialoog tussen conflict en verbinding, dat is de rode draad van Joachim Lafosses Continuer. Het begrip van een moeder, het temperament van een zoon. Ergens voor de film begon lieten de twee hun Westerse thuis achter zich. Nu cirkelen ze op paarden door een Kirgizisch berglandschap.
Lees verder Recensie: Continuer [Joachim Lafosse, 2018]
Op de mailredactie van indebioscoop voerden we een langgerekte, dynamische en bijna onvermijdelijke discussie over enfant terrible Lars von Trier en zijn donkere filmspiegel The House That Jack Built. Ik deed zelf een klein woordje met mijn eigen recensie als uitgangspunt, die je hier terug kunt vinden.
Het zit er weer op; na tien dagen film en debat in Rotterdam is het hoog tijd geworden weer een goede stap terug de wereld in te zetten (of juist daarbuiten?). Hoogtepunten zijn er te over, te meer omdat een aantal titels me de komende tijd nog sterk bij zullen blijven. Een screenshot uit de onbetwiste nr. #1 van mijn festivaltoer zie je alvast hierboven;)
Lees verder Terugblik IFFR 2019
Op het afgelopen IFFR was ik aanwezig bij de masterclass van de Mexicaanse filmmaker Carlos Reygadas, wiens Nuestro Tiempo (2018) in de festivalzalen draaide. Het werd een inspirerende middag, met name door de gepassioneerde manier waarop Reygadas zijn visie op cinema deelde en toelichtte. Ik schreef er een stuk over voor filmmagie, waarin ik mijn kijkervaring van Nuestro Tiempo en inzichten vanuit de masterclass samenbreng:
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Lees verder NUESTRO TIEMPO: MASTERCLASS CARLOS REYGADAS [IFFR 2019]
Vertelt kunst de waarheid? En kan die waarheid zichzelf scheppen, of vraagt ze altijd om bemiddeling van de kunstenaar? In een drie uur durend epos plaatst Florian Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen) die vragen voor een spiegel die haar licht wel heel helder reflecteert. Het gevolg is een vrij hermetisch drama dat tóch staat als een huis; een film als een waarheid.
Lees verder Recensie: Werk Ohne Autor [Florian Henckel von Donnersmarck, 2018]
Op het moment van schrijven voert Nadine Labaki’s Capharnaüm de publieksprijs van het IFFR aan. Critici en publiek hebben de titel omarmd (ik denk ook aan alle lovende reviews en prijzen die voorgingen) en het is dan ook met een heel dubbel gevoel dat ik mijn recensie deel. Het is het enige stuk dat ik na het zien had kúnnen schrijven, maar het kostte moeite omdat de film (en het schrijfproces) me misselijk maakten, en dat gebeurt me echt zelden. Ik deel mijn perspectief bescheiden en heb niet als doel om al die mensen die de film waarderen onderuit te halen. Integendeel – als ik één gedachte kan uiten, dan is het dat mijn stuk hopelijk aanzet tot de open reflectie en discussie die het filmlandschap te allen tijde nodig heeft.
Lees verder Recensie: Capharnaüm [Nadine Labaki, 2018]
Aanstaande donderdag gaat het 48ste IFFR (Internationaal Film Festival van Rotterdam) van start. Ik kijk er enorm naar uit en deel bij deze met plezier mijn voorbeschouwing, die ik schreef voor filmmagie:
Edit januari 2023: de (oude) website van filmmagie is sinds najaar 2020 niet meer toegankelijk, zie onder voor de gekopieerde tekst uit eigen archief
Tijdens én na het festival zal ik verslag doen van de competities, masterclasses (Claire Denis, Carlos Reygadas) en hoogtepunten.
Lees verder Voorbeschouwing IFFR 2019: de wereld als filmbubbel
In the early 1970s, the ‘angry young man’ manifested itself as a central character in Indian films. Mostly played by star persona Amitabh Bachchan (1942-), the angry young man expressed themes of anti-establishment and socio-political disturbance.[1] In his characteristic role as a criminal anti-hero (Deewaar, 1975, Muqaddar Ka Sikandar, 1978), Bachchan often became the victim of either his own passionate love for a woman or the socio-financial hardships of family life in Bombay.
Lees verder (It Happened On) A wednesday: The angry young man and the common stupid man in (New) indian Cinema [Essay]Jacks doel openbaart zich in macabere tableaux. Kun je het kwaad ook tot kunst verheffen? En als dat al kan, welke gevolgen heeft dat voor de ‘kunstenaar’? Hij moet leven met een compilatie van verontrustende beelden, letterlijk verwerkt in het veel te zelfbewuste slotstuk van de film. Von Trier heeft zich grotendeels van zijn publiek vervreemd, omdat zijn enigma’s steeds nadrukkelijker deel zijn geworden van ‘s mans eigen branie. Tot die donkere spiegel heeft uiteindelijke alleen de maker volledige toegang.
Lees verder Recensie: The House that Jack Built [Lars von Trier, 2018]