De Gouden Eeuw was haar hoogtepunt zo ongeveer gepasseerd toen een ongekende rage de Republiek aandeed. Tussen 1634 en 1637 was het gewest Holland in de ban van de tulp. Inflatie en speculatie gingen hand in hand, de meest absurde geldbedragen werden neergelegd voor bollen die het daglicht nog nooit zagen. Wie echter denkt dat Tulip Fever volledig over deze historische hype gaat, komt bedrogen uit.
Lees verder Recensie: Tulip Fever (2017) [Romantiek, historisch]
Vorige week deelde ik het interview met Bertrand Bonello, de regisseur van de Franse thriller Nocturama (2016). Ditmaal is het de beurt aan een laatste IFFR-interview, een uitgebreid gesprek met de debuterende filmmaker Gabe Klinger (Porto, 2016).
Lees verder Exclusief interview met Gabe Klinger, regisseur van Porto (2016)
Regel één bij een Terrence Malick-film: als Malick regisseert, gelden Malick-regels. Song to Song is de neerslag van twee uur aan menselijke emoties in een schilderachtig kader, waarbij een script of een duidelijke richting ontbreekt. Nog steeds geïnteresseerd? Ik schreef uitgebreid over deze nieuwe release, die ik nu al tot mijn persoonlijke favorieten van 2017 reken.
Lees verder Recensie Filmvandaag #13: Song to Song (2017) [Drama, muziek]
Sinds afgelopen donderdag draait 20th Century Women in de bioscoop, een heerlijke coming-of age film waarin Mike Mills (Beginners) de geschiedenis verweeft met de levens van gewone mensen uit verschillende generaties.
Lees verder Recensie Filmvandaag #10: 20th Century Women (2016) [Drama]
Gevangen is ze op meerdere manieren, de jongvolwassen Katherine (Florence Pugh). Gevangen in een kil landhuis, gevangen in een korset dat ademhalen tot een kunst verheft, gevangen door een echtgenoot die haar meer als object dan als mens beschouwt. Lady Macbeth speelt zich af in het Engeland van 1885, als de wet die vrouwen bij hun huwelijk het eigendom van hun man maakt nog net niet is afgeschaft. Wat volgt ligt al in de titel besloten; de tweede langspeelfilm van William Oldroyd (In Mid Wickedness) is een Shakespeariaanse liefdestragedie die laveert tussen romance en moordmysterie.
Lees verder Recensie: Lady Macbeth (2016) [Drama, romantiek]
Ah, een young-adultfilm die voor de verandering (Twilight, Divergent, The Hunger Games) eens niet is gebaseerd op een boek. Kon ik maar zeggen dat de film daarmee ook beter is…
Lees verder Recensie Filmvandaag #7: The Space Between Us (2017) [Sciencefiction, romantiek]
Vandaag de dag kunnen we het ons haast niet meer voorstellen, maar tot 1967 was het in de VS de wettelijke orde van de dag: een verbod op interraciale huwelijken. De film Loving is dan ook biografisch: Mildred (Ruth Negga, links op de foto) en Richard Loving (Joel Edgerton, rechts) kregen het in het conservatieve Virginia van de jaren vijftig aan de stok met de staat toen ze hun hart wilden volgen.
Lees verder Recensie Filmvandaag #6: Loving (2016) [Drama, romantiek]
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
Een meer passende film had Damien Chazelle niet kunnen maken. In een chaotisch Amerika, politiek verdeeld en gebrandmerkt door de Geist des kapitalismus (zoals Max Weber het eens definieerde), bestaat the American Dream alleen nog bij gratie van harde, waar nodig meedogenloze werkers. De dromers zijn voorgoed de dromers; het oude is voorbij, het nieuwe gekomen. Of toch niet? La La Land is pure melancholie, een greep naar vervlogen tijden. ‘They don’t make movies like this anymore’, las ik ergens in een recensie-tagline. Een rakere uitspraak kwam ik naderhand niet meer tegen met betrekking tot deze film.
Lees verder Recensie: La La Land (2016) [Muziek, romantiek, drama]
Honderdtwintig jaar reizen naar een utopische kolonisatieplaneet. Maar Jim Preston (Chris Pratt) wordt negentig jaar te vroeg wakker uit zijn hyperslaap. Na een jaar op het uitgestrekte ruimteschip de Avalon is Preston verworden tot een soort ruimte-Robinson Crusoe, en ziet hij nog maar één mogelijkheid: een medepassagier (Jennifer Lawrence) wakker makken…
Lees verder Recensie: Passengers (2016) [Sciencefiction, Romantiek]