Als universitair student heb ik veel te maken met de discussie die je hierboven verwoord én verbeeld ziet. Kies je ervoor het verhaal van een professor tijdens een doordeweeks hoorcollege ouderwets op papier te noteren? Of verkies je de laptop, misschien wel omdat je al niets anders meer gewend bent? Voor het Antwerpse studentenblad dwars schreven Selena de Waard en ik een artikel over dit actuele dilemma.
Lees verder Laptops getoetst: het toetsenbord en de pen in de universitaire collegezaal
Een week of twee, drie terug kwam de vraag of ik wilde reageren op een actuele discussie rondom film. De vraag (én de inleiding die daarbij hoort): Door het plaatsen van allerlei biosensoren tijdens het kijken naar films worden lichamelijke en emotionele reacties gemeten. Van welke kleuren en geluiden raak je gestrest of opgewonden? Waardoor gaat je hart sneller kloppen?
Beeldreclames werken natuurlijk al op deze manier en streamingdiensten als Netflix weten al aardig hoe ze de doorsneekijker kunnen plezieren. Er is niks mis met het peilen van behoeftes, dus ook niet als dat voor het grote publiek meer vermaak oplevert. Maar het resultaat is nog meer eenheidsworst en nog meer originele films die je met een vergrootglas moet zoeken.
Wat vinden jullie van deze ontwikkeling?
Vanaf eind augustus kon je in de Imax-zaal van Kinepolis Antwerpen kijken naar de eerste twee episodes van Inhumans. Wie bekend is met figuren als Iron Man en Thor zal een introductie al niet meer nodig hebben; ook deze Marvelreeks verhaalt immers over een handvol superhelden in een alternatief universum. Pakweg een maand na de Imax-release zijn de afleveringen van seizoen één wekelijks te zien op Amerikaanse televisie. Het gebeurt nog niet al te vaak dat cinema’s de handen ineen slaan met de producenten en exploitanten van tv-series. De box office van Inhumans liet bovenin te wensen over, al zouden de overwegend negatieve recensies daarin ook een rol gespeeld kunnen hebben.
[:nl]
Last tuesday I went to the theater to watch Darren Aronofsky’s mother! again. For those who wonder: nobody forced me to do that. I chose to feel uncomfortable for two more hours, to delve myself deeper into a story that got its hold on me all week long. This is a cinematic nightmare that will divide people for the years to come. It already does: mother! received an F-rating from the American cinema public, but there are many voices proclaiming the very same movie is an absolute masterpiece.
Een onvoorziene bevalling in een blauwwitte Boeing brengt iets teweeg bij Lin (Maria Kraakman), de kwetsbare stewardess die In Blue eigenhandig bestaansrecht verleent. Het zijn vroege emoties, voorafspiegelingen van de ingewikkelde relatie die zich later zal ontspinnen. Eerst toont regisseur Jaap van Heusden (De Nieuwe Wereld) de vicieuze cirkel van Lins dan nog lege bestaan. Vliegen, feesten, onenightstand, terugvliegen. In die volgorde. Het leven speelt zich af op vaste locaties. Lin bezoekt alle plaatsen zonder ooit écht ergens geweest te zijn.
Het is altijd leuk digitale post van filmblogger Nostra (http://filmkijker.com/) te ontvangen. Ditmaal vroeg hij mij en alle andere filmbloggers van http://www.filmblogs.nl/ naar hun favoriete film, hun droomcast en.. nuja, lees maar gewoon verder…:)
Ik vind het altijd leuk vragen over film te beantwoorden, dus bij deze de gestelde vragen met mijn reacties:
1. Van welke film hou je enorm en vol passie van?
Cinema Paradiso (1988):) Een film over de liefde vóór film. Daarnaast een prachtig sfeerstuk over vergankelijkheid, liefde en geluk. Nooit te zoetsappig, maar Italiaans-melancholisch (als je wat meer oudere Italiaanse films hebt gezien, bijvoorbeeld een titel als La Dolce Vita, begrijp je hopelijk wat ik bedoel). Mijn favoriete score van Ennio Morricone is de muzikale kers op de taart.
Lees verder 15 Filmvragen: je filmidentiteit in een kleine notendop
Soms overvalt een boek je met een haast onverklaarbaar aura van alomvattendheid. A Secular Age (2007) van de Canadese filosoof Charles Taylor (1931-heden) garandeert zo’n effect. Ruim achthonderd pagina’s wijdt de katholieke denker aan het verschijnsel dat wij doorgaans samenbrengen onder de koepelterm ‘religie’. Centraal staan hierbij de verschillen tussen toen en nu; in A Secular Age neemt Taylor ons maar al te vaak mee naar de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd, om dan twee pagina’s later weer voort te borduren op een gedachtegoed dat postmoderniteit ademt.
Lees verder Boekbespreking: Charles Taylor- A Secular Age (2007)
Vorige week deelde ik het interview met Bertrand Bonello, de regisseur van de Franse thriller Nocturama (2016). Ditmaal is het de beurt aan een laatste IFFR-interview, een uitgebreid gesprek met de debuterende filmmaker Gabe Klinger (Porto, 2016).
Lees verder Exclusief interview met Gabe Klinger, regisseur van Porto (2016)
©Matthijs Immink
Een tijdje terug werd ik op het spoor gebracht van Remnants of the Order, een project van de Nederlandse sciencefiction-regisseur Kees van Hattum. Momenteel vinden de laatste opnamen plaats van deze Star Wars-fanfilm, die liefhebbers van de grootse franchise samenbracht op één van de mooist denkbare plaatsen: een eigen filmset. Ik sprak met van Hattum en producer Ruben de Ronde. Waar komt het idee voor Remnants of the Order vandaan? Hoe heeft de film vorm gekregen, en wanneer kunnen we de uiteindelijke release verwachten?
Lees verder Remnants of the Order: een Stars Wars-fanfilm (interview)
