DC had iets goed te maken. De monsteropbrengsten van 875 (Batman vs Superman) respectievelijk 745 miljoen dollar (Suicide Squad) staken schril af tegen de vernietigende reacties van zowel de critici als het mainstream publiek. In de scripts van beide films was narratieve logica ver te zoeken, en ontbrak het aan de broodnodige humor die Marvel doorgaans kassuccessen oplevert.
Anno 2017 lijkt zich voor DC een weg uit het dal aan te dienen. Niet de later dit jaar verwachte Wonder Woman-film, maar de Lego Batman film zou alle verwachtingen wel eens kunnen gaan overtreffen. Chris McKay’s geanimeerde zegetocht van Gotham’s meest geliefde protagonist is een bron van gezonde zelfspot en niet al te zuinig gedoseerd amusement.
Iedere filmliefhebber heeft er wel last van: dat gevoel van irritatie als die ene vervelende regisseur wéér een slechte film heeft gemaakt (die toch iedereen gaat zien). Die haat-liefderelatie met die actrice wiens hoogtijdagen al lang vervlogen zijn. Of die acteur die alleen maar verschijnt in B-meuk om z’n bankrekening te spekken. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Onze wandelende bron van ideeën en gewaardeerde collega-blogger (Nostra, aka de filmkijker) heeft weer een leuk en origineel concept op stapel gezet, dat aan de basis staat van een nieuwe estafette blogathon…
Op donderdag 26 januari was ik in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam aanwezig bij de opnames van de RWW-show. Een tijdje daarvoor was ik gevraagd om in het kader van het onderwerp ‘Jezus Christus’ aan te schuiven als filmrecensent. Het idee was dat ik iets zou vertellen over filmfragmenten die betrekking hebben op Jezus en over de rol van het christendom in de Nederlandse (film)cultuur.
J.A. Bayona. Hij maakte in 2012 indruk met Lo Imposible (the Impossible), een even sentimenteel als indrukwekkend drama over de tsunami van Tweede Kerstdag 2004. Deze Spaanse regisseur weet hoe hij een film visueel aantrekkelijk moet maken, en heeft met Fernando Velazquez daarnaast de beschikking over een (vaste) componist die weet hoe hij op het gevoel moet inspelen.
Even terug kondigde ik aan dat ik dit jaar een Blindspot-challenge wilde aangaan. Ik bekijk en recenseer binnen een jaar twaalf films die me aanspreken of aangeraden zijn. Verder heb ik echter geen voorkennis, dus uiteindelijk vlieg ik er ‘blind’ in:) De eerste film die ik keek was niet al te bekend: La Famille Bélier, een Frans drama waarin muziek een belangrijke rol speelt.
De afgelopen periode (november 2016- januari 2017) heb ik op de Uni een vak gevolgd over het Jodendom. Onderdeel van dat vak was- hoe verrassend- het schrijven van een paper. Ik zou dan Tim niet zijn als ik niet iets zou doen met film. Ik heb dan ook een paper geschreven over Mel Gibsons film The Passion of the Christ (2004). Door me te concentreren op twee specifieke scènes waarin Jezus berecht en beoordeeld wordt (voor de Joodse hogepriester Kajafus en voor Pontius Pilatus) heb ik iets willen zeggen over de representatie van Joden en Joodse religie in the Passion.
Geïnteresseerd? Het gehele paper is hieronder terug te vinden.
Een linkje voor de liefhebbers. In dit gesprek van ruim een uur spreken een aantal regisseurs met elkaar in de aanloop naar de Oscar-uitreikingen (eind februari). Onder andere aanwezig: Mel Gibson (Hacksaw Ridge), Damien Chazelle (La La Land) en Oliver Stone (Snowden). Zelf vond ik het mooi om te zien hoe deze en andere gevierde filmcoryfeeën het gesprek met elkaar aangingen! Een aanrader dus voor wie geïnteresseerd is en wat tijd overhoudt.
Een spionnenverhaal in Noord-Afrika, een oorlogsdrama dat overduidelijk gemodelleerd is naar de tijdloze klassieker Casablanca (1942). Maar geloof me, over een tijdje zal niemand het meer hebben over de weinig originele inhoud van Allied. Dit is toch in de eerste plaats de film van Brad Pitt en zijn nieuwe Franse vlam Marion Cotillard (Inception, the Dark Knight Rises, Taxi). Mijn recensie van deze film is hier terug te vinden:
De film verscheen al in het najaar van 2015, maar krijgt nu alsnog een Nederlandse release: Into the Forest. Dit post-apocalyptische drama steunt op een innemend samenspel tussen Ellen Page (Juno, Inception) en Evan Rachel Wood (Westworld). Benieuwd waarom ik deze minimalistische, klein gespeelde film toch erg de moeite waard vond?
In navolging van diverse andere filmbloggers heb ook ik besloten dit jaar met een lijstje van blindspots te komen. Het idee is heel eenvoudig. Je kiest twaalf films uit (één per maand is dus de planning) die je graag nog wilt zien, en brengt die samen in een zogeheten blindspot-lijst. De twaalf films die ik heb gekozen zal ik voor het einde van dit jaar bekijken, recenseren en publiceren op mijn website. Waarom de term ‘blindspot’? Dit zijn films die me aanbevolen zijn of die me aanspreken, zonder dat ik er (in de meeste gevallen) veel van af weet… twaalf stappen in het diepe dus.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
