Tag archieven: goed en kwaad

Religie in film: The Island (Michael Bay, 2005)

Ik had Michael Bay nooit gehouden voor een regisseur die zijn film zou vormen naar een religieus meta-narratief. Natuurlijk, een regisseur die niet zelf schrijft werkt altijd samen met zijn screenwriter(s) (hier Alex Kurtzman, Roberto Orci en Caspian Tredwell-Owen), maar het is toch opmerkelijk dat het Bijbelboek Genesis aan de basis ligt van wat in 2005 The Island zou worden.

Lees verder Religie in film: The Island (Michael Bay, 2005)

Recensie: Botticelli: Inferno [Artdoc, Ralph Loop, 2018]

 

Is de wereld van het beeld wezenlijk anders dan de wereld van de tekst? Sommige romanschrijvers zouden instemmend knikken – sommige filmmakers ook. Toch loopt de geschiedenis over van verrassende samenwerkingen tussen het geschrevene en het aanschouwelijke. Syntheses, zo je wilt. De tekst kan niet meer zonder het beeld, en wie het beeld ziet denkt aan de tekst. Een perfect voorbeeld van zo’n verbond vinden we in Botticelli: Inferno: een documentaire over de tekeningen die ’s werelds grootste poëzie een gezicht gaven.

Lees verder Recensie: Botticelli: Inferno [Artdoc, Ralph Loop, 2018]

Recensie: Hereditary (Ari Aster, 2018)

In het openingsshot van Hereditary zien we een verfijnde miniatuur van een groot landhuis. Het interieur beheerst de bewoners; levenloze vormpjes die verdwijnen in een groter geheel. Tot de camera langzaam inzoomt. We onze blik verleggen naar één van die vele kamers. En het levenloze tot leven komt.

Lees verder Recensie: Hereditary (Ari Aster, 2018)

De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin

Is er een verklaring voor ongeremd geweld, en kunnen we in de psyche kruipen van geweldplegers? We stellen deze vragen maar al te vaak om ons tot antwoorden te kunnen wenden. We zoeken en vinden grote verhalen (erfzonde – boete – schuld), óf we verhouden ons tot het idee dat alles en iedereen kwaad kan doen. Kwaad is dan gewoon, banaal: het zit verstopt in de kleine hoekjes van ons doodnormale menszijn.

Lees verder De banaliteit van het kwaad: Elephant en We Need To Talk About Kevin

Recensie: November [Rainer Sarnet, 2017]

In de wereld van November lopen fictie en realiteit naadloos in elkaar over. De fantas(ma)tische toon van de film wordt gezet als een uit de kluiten gewassen wandelende tak in de openingsscène een koe terugbezorgt bij zijn rechtmatige eigenaar. Betoverende zwart-witbeelden zijn het visitekaartje van een naarstig vreemde wereld.

Lees verder Recensie: November [Rainer Sarnet, 2017]

Imagine Film Festival 2018: Four Hands, Dhogs, The Cured (1/3)

Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries.  De komende twee weken bespreek ik in een drietal verslagen een greep uit het festivalaanbod.

Lees verder Imagine Film Festival 2018: Four Hands, Dhogs, The Cured (1/3)

Recensie: The Shape of Water (2017) [Fantasy, Romantiek]

Guillermo del Toro is terug met zijn meest intieme film sinds het prachtige Pan’s Labyrinth (2006): een visueel betoverend fantasysprookje over de ongrijpbaarheid van liefde. De Koude Oorlog is anno 1962 op zijn hoogtepunt als een monddode schoonmaakster (Sally Hawkins) zich in de kille vertrekken van een Amerikaanse legerfaciliteit over een mysterieus waterwezen ontfermt.

Lees verder Recensie: The Shape of Water (2017) [Fantasy, Romantiek]

Recensie: Paradise (2016) [Drama, Oorlog]

Kunnen we de Holocaust wel verbeelden? Het is een vraag die blijft spoken door de hoofden van filmmakers, kunstenaars, critici en andere betrokkenen die een stempel drukken op onze geschiedenis (en zo tegelijk ook op onze herinnering). Sinds Spielbergs Schindler’s List koppelen we veel filmische representaties van de Holocaust bewust of onbewust aan de beelden die we al kennen. 2015 bracht ons Son of Saul; een Oscar voor beste buitenlandse film volgde, Holocaust-overlevenden die durfden te kijken waren diep ontroerd. ”Dit is hoe het was”, klonk het uit sommige monden. Het zijn uitspraken die je kunnen activeren de film te gaan kijken, omdat er een kans in doorschijnt om een stukje essentieel historisch bewustzijn te creëren. Om dat te gaan zien wat zich eigenlijk niet in beelden laat uitdrukken. Of, zoals John Bleasdale het zo treffend verwoorde, wat ‘is resistant to narrative, with its finding of meaning, its yearning for resolution’.

Lees verder Recensie: Paradise (2016) [Drama, Oorlog]

Recensie: Star Wars: The Last Jedi (2017) [Actie, Fantasy, Avontuur]

De lopende strijd tegen de dark side kende haar laatste apotheose op een onbewoond eiland. De beklimming van die steile trappen had wel iets weg van een bevestigend ritueel; na een lange zoektocht ontmoette de nieuwe heldin van het Star Wars-universum een iconische oude meester. Vandaag wordt het geduld van trouwe fans beloond: The Last Jedi gaat verder waar The Force Awakens eindigde.

Lees verder Recensie: Star Wars: The Last Jedi (2017) [Actie, Fantasy, Avontuur]

Recensie: The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)

Al lang keek ik uit naar een schaakspel met de dood – in filmvorm dan, liever niet persoonlijk. In de erkende zwart-witklassieker The Seventh Seal (Zweeds: Det Sjunde inseglet, 1957) wordt de getroebleerde kruisridder Antonius Block (Max von Sydow) ten tijde van de Zwarte Dood (1346-1353) geconfronteerd met de grotere vragen van een mensenleven.

Lees verder Recensie: The Seventh Seal (Ingmar Bergman, 1957)