Slapend treft hij haar aan. Een mysterieuze vreemdelinge, liggend op de glacerende aardbodem die de filmtitel betekenis geeft. Lucas (Lucas Schell) neemt de jonge Alejandra (Ailín Salas) mee naar het kleine plattelandsdorpje even verderop. Het leven van alledag gaat door, maar langzaamaan brengen kleine wonderen de geïsoleerde boerengemeenschap in beroering. Een onderhuidse, nauwelijks grijpbare metafysische dimensie overspant een plaats waar mens en natuur hebben stilgestaan.
Het Amerikaanse platteland vormt het decor voor The Eyes of My Mother, een sfeervolle arthouse-productie die The Night of the Hunter (1955) en Psycho (1960) samenbrengt. Getraumatiseerd door een gebeurtenis uit haar jeugd gaat de instabiele Francisca (Kika Magalhaes) als een modern day Norman Bates ongewenste indringers te lijf. Dit debuut van Nicolas Pesce slaagt door prachtige zwart-witfotografie en een goede dosis onderhuidse spanning.
Eind vorig jaar kwam de Franse cineast François Ozon nog met Frantz, een in zwart-wit geschoten oorlogsdrama over mysterieuze vreemdelingen, liefde en rouwverwerking. Een paar maanden later had Cannes een primeur met L’amant double, Ozons ode aan David Cronenberg en Freuds psychoanalyse. Gelaagd, intrigerend gefilmd, sensueel en afstotelijk tegelijk; deze Dead Ringers in disguise is een absolute voltreffer.
Op zevenjarige leeftijd ontmoet Nadine Franklin Krista, haar eerste en enige schoolvriendin. Als Nadine dertien is, sterft haar vader. Vier jaar later staat een eigenzinnige tiener (Hailee Steinfeld) voor het bureau van haar wiskundeleraar en interim-vaderfiguur (Woody Harrelson). Fris, geïnspireerd; het vertelritme en de luchtige toon onderscheiden The Edge of Seventeen van de grotere bulk aan coming-of-age-drama’s.
Zeker in haar eerste akte is The Crucifixion meer een thriller dan een volbloed horrorfilm. Als een jonge journaliste (Sophie Cookson) zich mengt in het onderzoek naar de verdachte dood van een non, blijkt al snel dat claims van bovennatuurlijke betrokkenheid de situatie danig compliceren. De non stierf in de nasleep van een heftig exorcisme-ritueel, waarbij vijf priesters haar onder andere vastbonden op een kruis. Het mag geen verrassing heten dat de priesters in kwestie daarna kansloos stonden ten overstaan van het rechtssysteem. De irrationele uitleg bij hun actie? Verdrijving van een demonische presentie. De rationele uitleg? Moord.
De screening van La Mort de Louis XIV zou binnen tien minuten aanvangen toen mijn oog viel op een artikel in nrc.next. Een partijlid van Jean-Luc Mélenchons radicaal-linkse La France Insoumise reageerde op de aankondiging dat de kersverse Franse president Emmanuel Macron in Versailles het parlement zou toespreken. ‘’Ik heb geen zin om te komen luisteren naar de Zonnekoning in Versailles’’. Ja, de geschiedenis leeft nog steeds…
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren: een deprimerend verhaal over het absolute noodlot en de tragiek van het bestaan, geschreven door een man die in iedere Nederlandse literatuurcanon een prominente plaats inneemt. Het kostte me vrij veel moeite om Noodlot (1890) van Louis Couperus helemaal uit te lezen, maar ik deed het wel. Alles voor een goede mondeling… De afloop laat zich raden: uiteindelijk werden over deze titel ‘natuurlijk’ geen vragen gesteld.
Cyclische tijd, gebeurtenissen die zich herhalen, verwarrende romances, protagonisten wier schijnbare waanbeelden niet geloofd worden. De romantische thriller 2:22 staat op de schouders van films als Groundhog Day (1993), Source Code (2011), Edge of Tomorrow (2014) en Déjà Vu (2006). Geliefde premissen garanderen echter geen goede films, zo bewijst ook dit project van Paul Currie (One Perfect Day).
Het verbaasde me enigszins dat de eerste reacties bij het uitkomen van Una (afgelopen donderdag) redelijk uiteen liepen. Al vanaf het moment dat ik deze film zag (dat is inmiddels best even geleden) was ik zeer enthousiast over dit psychologische drama, dat een heftig onderwerp op een intrigerende manier behandelt.
Dit was één van de grote zomerreleases waar ik het meest naar uitkeek: het slot van de ‘apentrilogie’, de opvolger van het sterke Rise (2011) en het zo mogelijk nog sterkere Dawn of the Planet of the Apes (2014). In dit laatste deel trekt regisseur Matt Reeves alles uit de kast. De strijd tussen apen en mensen bereikt haar lang verwachte hoogtepunt.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
