In the course of March and April 2019, I wrote seven essays on topics ranging from a supposedly blasphemous song to the relationship between subjectivity and anthropological fieldwork. Today I publish the first essay, on Robin Hardy’s 1973 cult classic The Wicker Man.
Lees verder In Pastures Green He Leadeth Me: The Reconfiguration of Space and Authority in The Wicker Man (1973)
Ik kon het niet laten om na de aflevering van afgelopen maandag iets met de visuals en symboliek van Game of Thrones te doen. Spoilers ahead dus en veel beeldmateriaal, en voor wie de aflevering al zag: iets met een paard…
Link naar het uitgebreide stuk: klik
Lees verder Lied van Ijs en Vuur: Visuele Associaties in Game of Thrones
Het allereerste shot van Anna’s War vertelt een verhaal op zichzelf. Het toont waar het in deze film uiteindelijk om gaat: de rauwe dialoog tussen dood en overlevingsdrang. Deze confronterende long take, een trage reis van de camera, markeert een omgeving die we eigenlijk niet willen zien, een waarheid die we niet kunnen kennen.
Lees verder Recensie: Anna’s War [Aleksey Fedorchenko, 2018]
Aan het begin van de jaren zestig arriveerde het vermaarde Kirovballet van Leningrad in Parijs. Onder hen Rudolf Nureyev, één van de latere danslegendes van de twintigste eeuw. In een biografie van zijn uiteindelijke co-scenariste Julie Kavanaugh (2007) vond acteur-regisseur Ralph Fiennes (van Harry Potter tot The Invisible Woman) het perfecte materiaal voor een speelfilm.
Lees verder Recensie: The White Crow [Ralph Fiennes, 2018]
Wat doet het met je als alles in je directe omgeving je herinnert aan een onverwerkt leed? Deze vraag met gevoelswaarde is het vertrekpunt van The Aftermath, een belegen Britse productie die het in de promotie waarschijnlijk vooral moet hebben van haar affiche. Ook de aanwezigheid van Keira Knightley kan echter niet voorkomen dat plotlijnen en personages sneuvelen op de snijtafel. Voorbij de nuance rest een schetsmatig drama.
Lees verder Recensie: The Aftermath [James Kent, 2019]
Enige tijd geleden deelde ik op mijn blog het Engelstalige essay ”Emotional truth over politics? the voice of the director in The Act of Killing”. Onlangs heb ik dit essay vertaald naar het Nederlands n.a.v. het programma ‘Shell Shock‘ in EYE Filmmuseum (22 maart-22 mei). Je kunt de vertaling hier terugvinden: klik.
De afgelopen twee weken heb ik onder andere gewerkt aan twee stukken over de Italiaanse regisseuse Alice Rohrwacher. Ik bekeek haar eerste twee films (2011, 2014) en schreef daar een flashback-artikel over. Vervolgens liet ik me afgelopen vrijdag verbluffen door haar laatste film, Lazzaro felice, die vanaf morgen regulier in de Nederlandse zalen draait. Beide stukken zijn gepubliceerd op cine.nl
Lees verder Lazzaro Felice, Le Meraviglie, Corpo Celeste: het oeuvre van Alice Rohrwacher [recensie, flashback]
In 1975 stond Angola op de drempel van onafhankelijkheid, ware het niet dat een (Koude) burgeroorlog het zicht op de vertrekkende Portugezen vertroebelde. Een fel conflict tussen de communistisch geïnspireerde éénpartijstaat MPLA en haar politiek-ideologische tegenhanger [FNLA] zou nog decennia voortduren. Another Day of Life concentreert zich op die eerste maanden van militaire chaos, als de Poolse journalist Ryszard Kapuściński (1932-2007) met gevaar voor eigen leven door het verschroeide binnenland reist. Regisseurs Raúl De La Fuente en Damian Nenow vermengen verbluffende animatie, archiefbeelden en eigentijdse interviews.
Lees verder Recensie: Another Day of Life [Raúl De La Fuente & Damian Nenow, 2018]
Vertelt kunst de waarheid? En kan die waarheid zichzelf scheppen, of vraagt ze altijd om bemiddeling van de kunstenaar? In een drie uur durend epos plaatst Florian Henckel von Donnersmarck (Das Leben der Anderen) die vragen voor een spiegel die haar licht wel heel helder reflecteert. Het gevolg is een vrij hermetisch drama dat tóch staat als een huis; een film als een waarheid.
Lees verder Recensie: Werk Ohne Autor [Florian Henckel von Donnersmarck, 2018]
In the early 1970s, the ‘angry young man’ manifested itself as a central character in Indian films. Mostly played by star persona Amitabh Bachchan (1942-), the angry young man expressed themes of anti-establishment and socio-political disturbance.[1] In his characteristic role as a criminal anti-hero (Deewaar, 1975, Muqaddar Ka Sikandar, 1978), Bachchan often became the victim of either his own passionate love for a woman or the socio-financial hardships of family life in Bombay.
Lees verder (It Happened On) A wednesday: The angry young man and the common stupid man in (New) indian Cinema [Essay]