Liefhebbers van ongeremd filmgeweld kunnen hun hart ophalen. Havoc is een nietsontziende misdaadthriller in de geest van The Raid en de betere actiefilms uit Hong Kong. Als de zoon van een burgemeester zijn boekje flink te buiten gaat, is het aan Tom Hardy om de scherven op te rapen en een afrekeningsmissie in de verhitte onderwereld te sussen.
Lees verder Recensie: Havoc (Gareth Evans; Netflix, 2025]
Luttele weken na het nieuws dat William Friedkin was overleden ging zijn zwanenzang in première op het filmfestival van Venetië. The Caine Mutiny Court-Martial is geen sentimenteel vaarwel, maar een oerdegelijk rechtbankdrama, gebaseerd op een gewichtig theaterstuk uit de jaren vijftig. Jammer dat ook deze bewerking van het verhaal niet ontkomt aan een moralistisch staartje.
Lees verder Recensie: The Caine Mutiny Court-Martial [William Friedkin, 2023]
Moederziel alleen dwaalt Joseph Chambers met zijn jachtgeweer door de bossen. Zijn missie is onduidelijk, en toch heeft hij zijn vrouw en kinderen vastberaden achtergelaten. Wat gaat er om in het hoofd van deze koppige familieman? Deze gespannen karakterstudie, die geleidelijk uitgroeit tot moraalvertelling, overtuigt nog het meest in de paranoïde openingsfase.
Lees verder Recensie: The Integrity of Joseph Chambers [Robert Machoian, 2022]
Op eigenzinnige, herkenbare wijze stelt Werner Herzog al decennialang vragen over menselijk gedrag, waarheidsvinding en het ongenadige karakter van de natuur. Into the Abyss (2011), een laatste blik op een veroordeelde in een dodencel, is thematisch een van de meest aangrijpende en kernachtige documentaires die Herzog maakte. Tegelijkertijd laat de film zien dat de ‘Herzog-methode’ – empathisch maar confronterend in het vragen, spaarzaam maar filosofisch in het antwoorden – niet altíjd bevredigend hoeft te werken.
Lees verder Essay: Into the Abyss [Werner Herzog, 2011]
In 2013 laat een Senegalees-Franse vrouw haar vijftien maanden oude dochter achter aan de kustlijn van een Frans badplaatsje, met een zekere verdrinkingsdood tot gevolg. In de rechtszaal van de stad Saint-Omer verklaart Fabienne Kabou dat ze onder invloed was van hekserij, waarop haar advocaat haar omschrijft als “intelligent, maar irrationeel”. In Saint Omer, een gedramatiseerde reconstructie van de rechtszitting, blijkt die uitspraak de lading van Kabous tragische verhaal bepaald niet te dekken. Als kijker kun je kiezen: neem je plaats in de stoel van de rechter of blijf je de voorzichtige, empathische toehoorder?
Lees verder Recensie: Saint Omer [Alice Diop, 2022]
De Amerikaanse cineast Terrence Malick geeft zijn oeuvre nieuw gewicht met het monumentale A Hidden Life. Het ethische dilemma in het hart van de vertelling overspant eeuwen.
Lees verder Recensie: A Hidden Life [Terrence Malick, 2019]
Het is al even terug dat ik een opiniestuk schreef over moraliteit in hedendaagse filmkritiek. De boel is even blijven plakken, dus de actualiteit van mijn voorbeelden is wat achterhaald. Toch wilde ik ‘em graag nog posten.
Lees verder Woody Allen en The Lion King: over moraliteit in hedendaagse filmkritiek
Normaliter schrijf ik graag afgewogen recensies waarin ik een film inkader en mijn best doe positieve punten en punten van kritiek de balans te geven die ze verdienen. Het is niet per se mijn taak om te beoordelen of ik daar ook daadwerkelijk in slaag, maar ik kan wel toegeven dat ik soms kritischer (of negatiever) ben in de wandelgangen dan ik overkom op papier. Dat komt mede omdat ik er een hekel aan heb een film in drie zinnen de grond in te boren voor lezers die mij in menig geval verder niet zullen kennen.
Lees verder Waarom ik moeite had met The Two Popes, Jojo Rabbit en Marriage Story
Ik schreef een kritisch stuk over The Report, een Amerikaanse film over de journalistieke belichting van CIA-martelpraktijken post 9/11. Je kunt het stuk, dat onder meer de relatie tussen de CIA en Hollywood bespreekt, hier terugvinden.
Lees verder Recensie: The Report [Scott Z. Burns, 2019]
Kind van de Duivel
A moral response to an ‘offensive’ song
‘’Ik ben een kind van de duivel, mama jij hoeft niet te huilen.
Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is
hoop dat je deze draait op mijn begrafenis.’’
When the Dutch rapper Jebroer released his single Kind van de Duivel in 2017, generous airplay of Dutch and Belgian radio stations coincided with considerably high chart positions in the Dutch single top 100 and the Top 40.[1] The lyrics and the clip, however, aroused quite some controversy among confined groups of Christian people, who responded to the song’s glorifying references to death and the devil.[2] Performances by Jebroer in Hardinxveld-Giessendam and Ouddorp were cancelled after protests of local residents.[3]