Met zijn eerste shots verbindt de Mexicaanse regisseur Amat Escalante (Heli) in La región salvaje het aardse met het unheimliche. Een door de ruimte zwevende meteoriet, een vrijzinnige motorrijdster die in het mistige Mexicaanse hoogland op zoek is naar een plaats van impact. Dit fantasierijke drama verwezenlijkt het potentieel van haar bevreemdende ouverture niet, maar blijkt wel een verontrustende melange van intrige en symboliek.
Vorige week donderdag kwam Sami Blood uit, een Scandinavisch drama waarin een jong meisje worstelt met haar plaats binnen een gediscrimineerde Lapse gemeenschap. Velen zal de geschiedenis van de Zweeds-Lapse verhoudingen relatief onbekend voorkomen, en het is in dat licht dan ook zeer de moeite deze arthouse-film eens te bekijken.
Lees verder Recensie Filmvandaag #17: Sami Blood (2016) [Drama]
Voordat ik Hier Ben Ik ging kijken, verwachtte ik eigenlijk een documentaire die zich concentreerde op religie(beleving). Centraal staan immers diverse kerkgangers uit het Noord-Hollandse Bloemendaal, hun dominee, de Bijbel en de zo herkenbare vragen rond de zin en duiding van ons bestaan. Achteraf bleek deze nieuwe documentaire subtieler, breder en maatschappijkritisch.
Het is de laatste tijd flink druk geweest met recensies. Daarom ditmaal een double bill, met daarin twee recensies van films die de afgelopen twee weken zijn uitgekomen. Beide titels vertellen een coming of age-verhaal met een tienermeisje in de hoofdrol, maar de manieren waarop die verhalen verteld worden hadden niet verder uit elkaar kunnen liggen. Als Zoey Deutsch (Before I Fall) E.T. zou zijn, dan is Garance Marillier (Raw) zonder meer the Terminator. Hier zijn mijn recensies van beide films:
Lees verder Recensies Filmvandaag #11 en #12: Before I Fall (2017) & Raw (2016)
In Oscuro Animal trachten drie vrouwen te overleven in de nasleep van de Colombiaanse burgeroorlog. Spreken doen ze niet, hun namen verneem je pas als de aftiteling loopt. Op een rauwe, zware en onverbloemde manier laat regisseur Felipe Guerrero zien dat het verwerken van leed misschien nog wel meer vergt van een mens dan het doorstaan ervan.
In Londen regende het prijzen, inmiddels vijf jaar terug. Tweemaal goud, zilver en brons. In Rio de Janeiro was daar de desillusie; op de lange baan bleven medailles uit. Alleen op de valreep konden de troefkaarten op open water (Ferry Weertman, Sharon van Rouwendaal) nog voor verlichting zorgen. Twee krachtige topprestaties, tweemaal goud.
Af en toe komen ze nog uit: volbloed roadmovies. Denk aan Wild (met Reese Witherspoon), denk aan Little Miss Sunshine (die film met die gekke familie) en denk aan een klassieker als Into the Wild. Toon en inhoud willen verschillen, maar wat telt is het bijzondere stukje eenwording met de natuur en/of tussen de hoofdpersonen dat vaak optreedt. Van regisseuse Andrea Arnold (Fish Tank) is er nu American Honey, een bijzonder eigenzinnige coming of age-film over rondreizende tijdschriftverkopers in een even verloederd als betoverend Amerika.
Lees verder Recensie: American Honey (2016) [Roadmovie, drama]
Vandaag de dag kunnen we het ons haast niet meer voorstellen, maar tot 1967 was het in de VS de wettelijke orde van de dag: een verbod op interraciale huwelijken. De film Loving is dan ook biografisch: Mildred (Ruth Negga, links op de foto) en Richard Loving (Joel Edgerton, rechts) kregen het in het conservatieve Virginia van de jaren vijftig aan de stok met de staat toen ze hun hart wilden volgen.
Lees verder Recensie Filmvandaag #6: Loving (2016) [Drama, romantiek]
Een wereld van verschil. Wie the Last Temptation of Christ (1988) zag, weet dat Martin Scorsese één van de meest controversiële Jezusfilms ooit regisseerde. De Jezus die Willem Dafoe portretteert is een twijfelende man, wiens vleselijke verlangens duidelijk de overhand lijken te hebben boven zijn goddelijke aard. Nu, dertig jaar later, zegeviert de ironie. Scorsese, zelf katholiek, werd in 1988 nog verguisd door alles wat katholiek en/of conservatief was. Silence beleefde haar première in het Vaticaan. Niet zo gek ook; christelijker dan dit religieuze manifest gaat Scorsese z’n films niet meer maken. Gebaseerd op een klassieke Japanse roman van Shusaku Endo (1966) is Silence de katholieke bedevaart van deze uiterst bekwame Italiaans-Amerikaanse cineast.
Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
Lees verder Recensie: de Ocean’s-trilogie (2001, 2004, 2007) [Misdaad, komedie]