Blade Runner was een film vol vragen. Een beklemmend sfeerstuk, eindigend met Nederlandse tranen in de regen. Nu, een grove vijfendertig jaar later, overtreft Denis Villeneuve (Incendies, Arrival) zichzelf met dit prachtige vervolg.
Lees verder Recensie: Blade Runner 2049 (2017) [Sciencefiction, Drama]
[:nl]
Last tuesday I went to the theater to watch Darren Aronofsky’s mother! again. For those who wonder: nobody forced me to do that. I chose to feel uncomfortable for two more hours, to delve myself deeper into a story that got its hold on me all week long. This is a cinematic nightmare that will divide people for the years to come. It already does: mother! received an F-rating from the American cinema public, but there are many voices proclaiming the very same movie is an absolute masterpiece.
Gisteravond zag ik in een volle zaal mother!, de nieuwe film van Darren Aronofsky. Daarover kan ik één ding kwijt: dit is zonder meer een titel die mensen zal (blijven) verdelen. Lyrische reacties gaan nu al hand in hand met ronduit negatieve uiteenzettingen. En ik? ik kan eigenlijk niet over deze film praten zonder dikke spoilers te gebruiken. Ik doe het dus anders, en gebruik de bioscooprelease van mother! om één van Aronofsky’s eerdere films eens onder het vergrootglas te houden.
Lees verder Classic review: The Fountain (Darren Aronofsky, 2006)
Slapend treft hij haar aan. Een mysterieuze vreemdelinge, liggend op de glacerende aardbodem die de filmtitel betekenis geeft. Lucas (Lucas Schell) neemt de jonge Alejandra (Ailín Salas) mee naar het kleine plattelandsdorpje even verderop. Het leven van alledag gaat door, maar langzaamaan brengen kleine wonderen de geïsoleerde boerengemeenschap in beroering. Een onderhuidse, nauwelijks grijpbare metafysische dimensie overspant een plaats waar mens en natuur hebben stilgestaan.
Lees verder Recensie: La helada negra (2015) [Drama, Mystery]
Gevoelsmatig zeg ik het volgende: over It Comes at Night gaan kijkers flink van mening verschillen, en de eerste recensies/reacties bewijzen geenszins het tegendeel . Ikzelf… begeef me in het veilige(?) midden.
Lees verder Recensie: It Comes at Night (2017) [Thriller, Mystery]
Het is de laatste tijd flink druk geweest met recensies. Daarom ditmaal een double bill, met daarin twee recensies van films die de afgelopen twee weken zijn uitgekomen. Beide titels vertellen een coming of age-verhaal met een tienermeisje in de hoofdrol, maar de manieren waarop die verhalen verteld worden hadden niet verder uit elkaar kunnen liggen. Als Zoey Deutsch (Before I Fall) E.T. zou zijn, dan is Garance Marillier (Raw) zonder meer the Terminator. Hier zijn mijn recensies van beide films:
Lees verder Recensies Filmvandaag #11 en #12: Before I Fall (2017) & Raw (2016)
Het is altijd prettig als er een film uitkomt die zich inhoudelijk onderscheidt van het reguliere bioscoopaanbod. De trailer van A Cure For Wellness intrigeerde, mede omdat ze wat vaag was en meer vragen opriep dan dat ze antwoorden bood. Inmiddels zag ik deze psychologische thriller van de visionaire regisseur Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean, The Ring), en ik moet zeggen dat ik verre van ontevreden ben…
Lees verder Recensie Filmvandaag #5: A Cure For Wellness (2017) [Thriller, Mystery]
Het is een tijdje geleden dat ik de tweede update publiceerde van de serie ‘my favorite soundtracks’. Het idee is heel simpel: aangezien ik nogal een grote fan ben van filmmuziek, deel ik zo af en toe in een post eens mijn persoonlijke favorieten. Soms zal ik hierbij ordenen op thema, soms op componist. De vorige post behandelde de meest iconische soundtracks (zie: https://timbouwhuis.nl/my-favorite-soundtracks-1-meest-iconische-soundtracks/). Nu wil ik graag een paar fragmenten delen van één van mijn favoriete componisten. Angelo Badalamenti zal velen onbekend zijn, maar dat maakt zijn werk niet minder de moeite. Zijn naam als componist is onlosmakelijk verbonden aan de films van David Lynch, die hij bijna allemaal van een score voorzag.
Het scheelt enorm als je hier met zeer lage verwachtingen naartoe gaat. De eerste twee verfilmingen van Ron Howard’s hand zinden mij al niet, en ik had genoeg reden om te verwachten dat Inferno daarin een herhalingsoefening zou worden. Dat bleek te kloppen, maar tóch heb ik me vermaakt.
Houd je van spannende thrillers die een spelletje spelen met de kijker, die spoorslags clues weggeven en aan het einde met een grote plottwist komen? Dan volgt hier een fijne filmtip.