Hirokazu Koreeda opent met een climax. In de openingsscène zien we hoe Misumi (Kôji Yakusho) met de nacht als getuige een fabriekseigenaar van het leven beroofd. Advocaat Shigemori (Masaharu Fukuyama) hoeft geen enkele moeite te doen om een bekentenis los te weken, maar de grote waarom-vraag is oneindig veel complexer. Misumi benadert zijn motief met een haast psychopatische onverschilligheid – de waarheid van nu is over tien minuten weer gevlogen. Shimegori ziet het met lijdzame ogen aan. Wie niet oppast, verdrinkt in Rashom-onzekerheid (die toespeling ontleen ik aan een ander), waarbij de tot subjectiviteit veroordeelde mens de waarheid uiteindelijk nooit kan kennen.
Tussen 2000 en 2007 pleegde de Duitse neonazigroep NSU (Nationalsozialistischer Untergrund) een reeks moorden op burgers met een immigratie-achtergrond. Het motief was uitgesproken xenofobisch: de NSU koos en framede haar doelwitten op basis van hun afkomst. Toch focusten de politiemachten zich tijdens het onderzoek in eerste instantie op de kenniskringen van de slachtoffers. Zouden ze misschien connecties gehad kunnen hebben in de drugs-of gokwereld? Fatih Akin (Gegen die Wand) zag het onrecht en maakte Aus dem Nichts.
Michaël R. Roskam (Rundskop, The Drop) hintte met zijn nieuwe film al opzichtig naar de Oscars: met een release in het najaar (pre-premières op Venetië en Toronto) is een titel met twee grotere sterren al vlug in the picture. Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos schitteren binnen de veilige kaders van dit oerdegelijke misdaaddrama, dat sinds een weekje ook de Nederlandse zalen betrekt.
New York in de late uren. Geen geschikter decor was denkbaar voor Good Time, een filmische adrenalinestoot die in Cannes een staande ovatie van zes minuten kreeg. Na een misgelopen bankoverval probeert Connie Nikas (Robert Pattinson) de borgsom voor zijn zwakzinnige broertje (regisseur Benny Safdie) bijeen te sprokkelen. En dat allemaal in één nacht.
Afgelopen woensdag deelde ik in het kader van een drietal prachtige re-releases (EYE Film) mijn uitgebreide recensie van Raging Bull. Dit keer is het de beurt aan Goodfellas, een film die voor veel liefhebbers steevast behoort tot de grootste misdaadklassiekers aller tijden. Ik verklap het maar vast: tot die liefhebbers behoor ik ook:)
‘Je vader mag dan dood zijn, zijn jongens lopen nog steeds rond’. Het is tekenend dat de mededeling hier komt van een lokale politieagent, bij uitstek degene die de situatie in de hand zou moeten hebben. Niet in Caini. Regisseur Bogdan Mirica schetst een beeld van het rauwe, ongepolijste Roemeense platteland, waar het recht van de sterkste te allen tijde leidend is.
Nóg meer dan twee jaar terug overheerst het gevoel dat Furious 7 de perfecte afsluiter was van ’s werelds meest geliefde nobrainer-franchise. Tegelijkertijd is het begrijpelijk dat een commercieel succesvolle filmserie met miljoenen fans wereldwijd geen gedag zegt zo lang Diesel en consorten nog heil zien in de Furious-familie. The Fate and the Furious is de volgende, en naar mijn vermoeden zeker niet de laatste film over auto’s, vrouwen en familieperikelen.
Iedere filmliefhebber heeft er wel last van: dat gevoel van irritatie als die ene vervelende regisseur wéér een slechte film heeft gemaakt (die toch iedereen gaat zien). Die haat-liefderelatie met die actrice wiens hoogtijdagen al lang vervlogen zijn. Of die acteur die alleen maar verschijnt in B-meuk om z’n bankrekening te spekken. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Onze wandelende bron van ideeën en gewaardeerde collega-blogger (Nostra, aka de filmkijker) heeft weer een leuk en origineel concept op stapel gezet, dat aan de basis staat van een nieuwe estafette blogathon…
In Nocturnal Animals krijgt de rijke, maar getroebleerde kunstenares Susan Morrow (Amy Adams) een wel heel bijzonder manuscript thuisgestuurd. De blauwdruk voor een nieuwe roman is afkomstig van haar ex-man Edward Sheffield (Jake Gyllenhaal), die ze al in geen twintig jaar meer gezien heeft. Als Susan het manuscript openslaat, beginnen de gebeurtenissen uit het boek zich op het scherm te ontvouwen. Het gevolg? Een ingenieuze psychologische thriller, waarin de opklimmende regisseur Tom Ford laat zien dat hij niet alleen van mode, maar ook van het medium film het nodige verstand heeft.
Een filmserie die ik nog niet gezien had: de Ocean’s Trilogy. De eerste film, Ocean’s Eleven (2001) werd nog gevolgd door Twelve (2004) en Thirteen (2007). De cast bestaat in alledrie de delen uit een sterrenensemble. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon (allen foto), Don Cheadle, Vincent Cassel, Andy Garcia… er komt haast geen einde aan, maar staat een sterrencast garant voor goede films? Ik zocht het uit.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
