“There’ll be great Presidents again – but there’ll never be another Camelot”
Het verlies van haar man verwerken, maar tegelijkertijd in korte tijd een imago creëren. In de eerste dagen na de aanslag op John F. Kennedy (22-11-1963) deed Jackie Kennedy beiden. Regisseur Pablo Larraín (Neruda) en scenarist Noah Oppenheim (The Act of Killing) bundelden hun krachten om een film te maken die meer biedt dan alleen een biografisch portret. Op het eerste oog is Jackie met name een indringend drama, maar daarachter schuilt een intelligente reflectie op politieke beeldvorming en de kunstmatige aard van herinnering.
Af en toe komen ze nog uit: volbloed roadmovies. Denk aan Wild (met Reese Witherspoon), denk aan Little Miss Sunshine (die film met die gekke familie) en denk aan een klassieker als Into the Wild. Toon en inhoud willen verschillen, maar wat telt is het bijzondere stukje eenwording met de natuur en/of tussen de hoofdpersonen dat vaak optreedt. Van regisseuse Andrea Arnold (Fish Tank) is er nu American Honey, een bijzonder eigenzinnige coming of age-film over rondreizende tijdschriftverkopers in een even verloederd als betoverend Amerika.
Voor de negende keer kruipt hij in de huid van de Wolverine, Hugh Jackman. Het is ook de laatste keer. Vorig jaar al kondigde de gevierde Australische acteur aan zijn klauwen voorgoed aan de wilgen te hangen.
Vannacht was het zover: in het Dolby theatre te Los Angeles werden voor de 89e keer de Oscars uitgereikt. Wakker worden én wakker blijven was verrassend makkelijk. Ik zag een vermakelijke, maar wel wat brave en matte uitzending, die op het einde ineens in chaos ontaarde…
Ah, een young-adultfilm die voor de verandering (Twilight, Divergent, The Hunger Games) eens niet is gebaseerd op een boek. Kon ik maar zeggen dat de film daarmee ook beter is…
Vandaag de dag kunnen we het ons haast niet meer voorstellen, maar tot 1967 was het in de VS de wettelijke orde van de dag: een verbod op interraciale huwelijken. De film Loving is dan ook biografisch: Mildred (Ruth Negga, links op de foto) en Richard Loving (Joel Edgerton, rechts) kregen het in het conservatieve Virginia van de jaren vijftig aan de stok met de staat toen ze hun hart wilden volgen.
Het is weer bijna zover. Aanstaande zondagnacht, 26 op 27 februari, worden de jaarlijkse Academy awards weer uitgereikt. Alle hedendaagse kritiek op de nominaties en de uiteindelijke winnaars ten spijt wordt er nog altijd grote waarde toegekend aan de iconische beeldjes die in L.A. te verkrijgen zijn. De Golden Globes en de Bafta’s zijn slechts graadmeters; uiteindelijk gaat het om die felbegeerde Oscars.
Dit jaar wordt het spektakel voor het eerst in lange tijd weer uitgezonden op een (commerciële) Nederlandse tv-zender. Geen exclusieve privileges meer voor Film 1-abonnees; Net 5 heeft de rechten opgekocht en zendt de Oscar-uitreiking zondag uit. Of er veel mensen gaan kijken, is nog maar de vraag. Pas rond 2.30 Nederlandse tijd zal talkshowhost Jimmy Kimmel zijn openingsspeech houden… Welke gek blijft daar nu voor op?
Het is altijd prettig als er een film uitkomt die zich inhoudelijk onderscheidt van het reguliere bioscoopaanbod. De trailer van A Cure For Wellness intrigeerde, mede omdat ze wat vaag was en meer vragen opriep dan dat ze antwoorden bood. Inmiddels zag ik deze psychologische thriller van de visionaire regisseur Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean, The Ring), en ik moet zeggen dat ik verre van ontevreden ben…
Op het IFFR (Internationaal filmfestival van Rotterdam) mocht ik dit jaar drie regisseurs interviewen. Het ging om regisseurs die op het IFFR hun films kwamen presenteren aan het grote publiek, nog voor de films in kwestie hun reguliere Nederlandse release kregen. De eerste regisseuse die ik sprak maakte het Franse drama Réparer les Vivants, een pakkende film over orgaandonatie. De Nederlandse release is vandaag, donderdag de 16e. In het interview is te zien hoe ik het met Katell Quillévéré onder andere heb over de inspiraties voor haar film, haar visie op het thema orgaandonatie en over de prachtige muziek van Alexandre Desplat.
Een wereld van verschil. Wie the Last Temptation of Christ (1988) zag, weet dat Martin Scorsese één van de meest controversiële Jezusfilms ooit regisseerde. De Jezus die Willem Dafoe portretteert is een twijfelende man, wiens vleselijke verlangens duidelijk de overhand lijken te hebben boven zijn goddelijke aard. Nu, dertig jaar later, zegeviert de ironie. Scorsese, zelf katholiek, werd in 1988 nog verguisd door alles wat katholiek en/of conservatief was. Silence beleefde haar première in het Vaticaan. Niet zo gek ook; christelijker dan dit religieuze manifest gaat Scorsese z’n films niet meer maken. Gebaseerd op een klassieke Japanse roman van Shusaku Endo (1966) is Silence de katholieke bedevaart van deze uiterst bekwame Italiaans-Amerikaanse cineast.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
