In EYE filmmuseum zijn deze zomer alle films van Joel en Ethan Coen nog eens te zien. Bij InDeBioscoop koppelen we dit grote zomerprogramma zoals gebruikelijk aan een serie essays over de betreffende filmmakers, waarbij ik heb gekozen voor The Hudsucker Proxy (1994).
Lees hier mijn stuk The Hudsucker Proxy: Hoelahoep of snavelbril: de grillen van de consumptiemaatschappij.
In juni 2024 wordt door uitgeverij Adveniat het boek Parels van Wijsheid uitgegeven. De omvangrijke bundel, die bijdrages van veel verschillende auteurs bevat, gaat over parabels en hun doorwerking in verschillende historische periodes en tekstuele tradities. Ik ben trots dat een artikel van mijn hand in de bundel is opgenomen. Het gaat om “Ome Winter heeft geoordeeld’: La Cinquième Saison (2012) als filmische parabel”, een artikel dat ik in eerste instantie schreef voor de website van het Parabelproject.
Lees verder Hoofdstukpublicatie over parabel en film in “Parels van Wijsheid”
De kenners die het festivalaanbod van CinemAsia programmeren, bestrijken geografisch én filmisch zo’n immens terrein dat het extra prikkelt om zelf naar gedeelde thema’s en andere overeenkomsten te zoeken. Deze editie gaan ten minste vier geselecteerde titels over het vloeibare spectrum van verlies, verval, rouwverwerking en herinnering. Wat hebben films uit India, China, Taiwan en zelfs Costa Rica te zeggen over de dingen van het leven die onherroepelijk voorbij gaan?
Lees hier mijn volledige verslag van vier titels uit het programma van CinemAsia 2024.
Als de wereld in brand staat, kan de filmzaal een plek zijn waar je de zorgen van het moment even kunt vergeten. Het IFFR vormt met zijn groeiende cult- en genreprogrammering (zie verslag 2 en 3 voor enkele voorbeelden) geen uitzondering op die regel, maar ook deze editie komt politiek engagement snel om de hoek kijken. Zelfs filmmakers wiens werk niet eens direct betrekking heeft op de schrijnende actualiteit, voelen de verantwoordelijkheid om zich uit te spreken. Kan cinema in zo’n scenario nog wel puur en alleen een vorm van escapisme zijn?
Lees hier verder.
Lees hier mijn eerste verslag van deze festivaleditie.
In 1982 vroeg Wim Wenders vijftien collega-filmmakers om tijdens het filmfestival van Cannes in een kleine hotelkamer te reflecteren op de toekomst van cinema. Veertig jaar later doet Lubna Playoust, een Franse actrice en regisseuse, het kunstje van haar voorganger in meervoud over. Twee keer zoveel filmmakers bespreken en vergelijken de technologische (r)evoluties van toen en nu, en krijgen daarbij een hoofdvraag te verteren die voor de grootste pessimisten indringender aanvoelt dan ooit: is cinema stervende?
Lees hier mijn tweede en laatste verslag van Film Fest Gent 2023.
“Het klinkt alsof u alleen degenen neemt die er het slechtst aan toe zijn”, zegt een jong tienermeisje in de openingsscène van Les Pires. Haar stroeve auditiegesprek zet direct de toon voor deze opzichtige metafilm, waarin kansarme kinderen uit het Noord-Franse Boulogne-sur-Mer benaderd worden voor de productie van een sociaal-realistisch drama. Het uitgangspunt is nobel: de regisseurs willen met het nagespeelde filmproces een aantal relevante valkuilen van hun eigen beroep aanstippen. Helaas werken ze de conflictsituaties op de set zo onsubtiel uit dat de boodschap geforceerd en belerend overkomt.
Lees verder Recensie: Les Pires [Lise Akoka, Romane Gueret, 2022]
Op eigenzinnige, herkenbare wijze stelt Werner Herzog al decennialang vragen over menselijk gedrag, waarheidsvinding en het ongenadige karakter van de natuur. Into the Abyss (2011), een laatste blik op een veroordeelde in een dodencel, is thematisch een van de meest aangrijpende en kernachtige documentaires die Herzog maakte. Tegelijkertijd laat de film zien dat de ‘Herzog-methode’ – empathisch maar confronterend in het vragen, spaarzaam maar filosofisch in het antwoorden – niet altíjd bevredigend hoeft te werken.
Lees verder Essay: Into the Abyss [Werner Herzog, 2011]
Na het vertrek van corona uit het maatschappelijke debat en het afschaffen van de belangrijkste maatregelen hoopten uitbaters van bioscopen en filmhuizen unaniem op een heropleving van de bezoekerscijfers. De waarheid is dat de optimistische tendens van filmjaar 2019 verder weg voelt dan ooit. Dat ligt niet alleen aan de vertoners en de grillen van bezoekers. Bioscopen en filmhuizen lijden, streamingdiensten verleiden.
Lees verder Terugblik filmjaar 2022: Bioscopen lijden, streamingdiensten verleiden
Na meerdere uitstelbeurten brengt distributeuir De Filmfreak de film New Order (Nuevo Orden) van regisseur Michel Franco (Después de Lucía) op 9 mei a.s. uit in Nederland. Op de redactie van Indebioscoop discussieerden we afgelopen najaar al over de kille, ongebreidelde wijze waarop dit politiek geladen drama geweld verbeeldt. Klik hier om de discussie te lezen.
De gerenommeerde Chinese regisseur Yimou Zhang beweegt zich de laatste jaren op curieuze wijze tussen producties die het heersende communistische regime vieren en producties die datzelfde regime juist bekritiseren. Het vereist weinig voorkennis om uit te vinden tot welke categorie het stevig gecensureerde One Second behoort.
Lees verder Recensie: One Second [Yimou Zhang, 2020]