Hoe vaak wordt verlangen niet gestuurd en beantwoord door de lokroep van het (over)spel? Zijn vrouw is weg, haar man is weg – er is geen enkele reden waarom Chow (Tony Leung) en Su (Maggie Cheung) niet aan hun blikkenspel zouden toegeven. Toch kiest Wong Kar-Wai (2046, My Blueberry Nights) daar geen moment voor. Het gevolg? Een goudeerlijk en doorleefd melancholisch filmessay over de randjes van de liefde.
Wie mij een beetje kent, weet misschien dat het Israëlisch-Palestijnse conflict mijn bijzondere interesse heeft. De heftige actualiteit van deze weken bracht én brengt me weer terug naar de cursus die ik over deze complexe politiek-historische situatie heb gevolgd. Ik schreef destijds over een boek dat het verleden heel dichtbij brengt: Judas van de Israëlische schrijver Amos Oz. Een aanrader voor diegenen die meer willen voelen en begrijpen van een realiteit die zich maar al te vaak tot onoverbrugbare tegenstellingen laat herleiden. Lees verder Essay: de rol van David Ben Goerion in Amos Oz’ Judas→
In de nazomer van 1945 arriveren twee orthodoxe Joden in een klein Hongaars dorpje. De nieuwkomers handelen bedachtzaam, gereserveerd: het leed dat ze meedragen vraagt om een gepast stilzwijgen. Voor de bewoners vertelt het plotse bezoek een heel ander verhaal. Terwijl de Joden met paard en wagen de omgeving intrekken, pakken donkere wolken zich samen boven een verzwegen dorpsgeschiedenis.
Geavanceerde A.I.-technologie is het antwoord op de intredende dementie van de 86-jarige Marjorie Prime (Lois Smith). Een jongere versie van haar inmiddels overleden echtgenoot (Jon Hamm) biedt de perfecte holografische illusie van een geïdealiseerd verleden. Primes dochter Tess (Geena Davis) en haar echtgenoot (Tim Robbins) zijn belast met de programmering van de A.I.-creatie: kunnen ze het maken om Marjorie alleen de mooie herinneringen aan haar Walter mee te geven? En welke invloed heeft hun eigen geheugen op hun perceptie van het verleden? Lees verder Recensie: Marjorie Prime (Michael Almereyda, 2017)→
Net als vorig jaar besteed ik aandacht aan het Imagine Film Festival, dat dit jaar voor de zesde keer plaatsvindt in EYE Amsterdam. Het brede thema (‘fantastische verhalen’) legitimeert een brede waaier aan films: stokoude volksverhalen gaan hand in hand met futuristische tijdreismysteries. De komende twee weken bespreek ik in een drietal verslagen een greep uit het festivalaanbod.
Als een klasgenootje aan Christine (Saoirse Ronan) vraagt waar ze vandaan komt, antwoordt ze na een korte aarzeling ‘San Francisco’. Dat ze eigenlijk in Sacramento is opgegroeid, hoeft niemand te weten. Met een naamsverandering bezegelt de schuchtere studente haar nieuwe identiteit: Christine is nu Lady Bird. Het leven ligt klaar om ontdekt te worden, het grote dromen kan beginnen.
In Signs and Meaning In the Cinema spreekt de Britse filmtheoreticus Peter Wollen (1938-) zich uit tegen de beperkte erkenning van film studies als een academische discipline. In zijn ogen wordt de esthetiek van het cinematische beeld maar al te vaak herleid tot andere wetenschapsterreinen, waarbij de unieke kwaliteiten van film deels of zelfs volledig terzijde worden geschoven.[1] Wollen behandelt in drie hoofdstukken belangrijke historische pijlers van de filmtheorie: de dialectische montagetheorie van Sergei Eisenstein, de Franse politique des auteurs en de semiologie van onder andere Ferdinand de Saussure en Christian Metz.[2]
Ogenschijnlijk kleine woorden krijgen in The Insult massieve betekenis. Wat begint als een burenruzie mondt uit in een geladen rechtszaak, waarbinnen de tragische geschiedenis van het Israëlisch-Palestijnse conflict een hoofdrol opeist. Het levert nu al één van de meest aangrijpende en doorleefde drama’s van het filmjaar op.
Kunnen we de Holocaust wel verbeelden? Het is een vraag die blijft spoken door de hoofden van filmmakers, kunstenaars, critici en andere betrokkenen die een stempel drukken op onze geschiedenis (en zo tegelijk ook op onze herinnering). Sinds Spielbergs Schindler’s List koppelen we veel filmische representaties van de Holocaust bewust of onbewust aan de beelden die we al kennen. 2015 bracht ons Son of Saul; een Oscar voor beste buitenlandse film volgde, Holocaust-overlevenden die durfden te kijken waren diep ontroerd. ”Dit is hoe het was”, klonk het uit sommige monden. Het zijn uitspraken die je kunnen activeren de film te gaan kijken, omdat er een kans in doorschijnt om een stukje essentieel historisch bewustzijn te creëren. Om dat te gaan zien wat zich eigenlijk niet in beelden laat uitdrukken. Of, zoals John Bleasdale het zo treffend verwoorde, wat ‘is resistant to narrative, with its finding of meaning, its yearning for resolution’.
A Ghost Story is de film van een grote schoonheid, cinematografisch én inhoudelijk. Affleck en Mara acteren daarnaast ijzersterk, voortbordurend op de zichtbare chemie die zij ook al hadden in Lowery’s vorige indie. De opkomende Amerikaanse cineast laat zien wat er filmisch kan gebeuren als de grenzen tussen leven en dood tegelijk betekenisloos en betekenisvol worden; een spookgedaante maakt deel uit van de wereld zonder dat de wereld hem zien kan. A Ghost Story verbeeldt het proces van herinnering, en dat in een kader van een door en door menselijke wens: de stille hoop om, als we er niet meer zijn, íets van grote betekenis op deze aarde achter te laten.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.