Ik kon het in april eigenlijk al zeggen: ik ben afgestudeerd! De afgelopen drie jaar heb ik geschiedenis gestudeerd in Utrecht, met uitstapjes naar religiewetenschap, film, filosofie en zelfs literatuurwetenschap. Alhoewel mijn ‘ultieme’ interesses steeds meer in de richting van religie en film verschoven, wilde ik mijn scriptie sowieso over een ‘echt’ geschiedenisonderwerp schrijven. In november 2016 zocht ik mijn docent middeleeuwen uit het eerste jaar op en ging ik aan de slag…
‘Je vader mag dan dood zijn, zijn jongens lopen nog steeds rond’. Het is tekenend dat de mededeling hier komt van een lokale politieagent, bij uitstek degene die de situatie in de hand zou moeten hebben. Niet in Caini. Regisseur Bogdan Mirica schetst een beeld van het rauwe, ongepolijste Roemeense platteland, waar het recht van de sterkste te allen tijde leidend is.
Lees verder Recensie: Caini (Dogs) (2016) [Misdaad, Thriller]
Gevoelsmatig zeg ik het volgende: over It Comes at Night gaan kijkers flink van mening verschillen, en de eerste recensies/reacties bewijzen geenszins het tegendeel . Ikzelf… begeef me in het veilige(?) midden.
Lees verder Recensie: It Comes at Night (2017) [Thriller, Mystery]
Met zijn eerste shots verbindt de Mexicaanse regisseur Amat Escalante (Heli) in La región salvaje het aardse met het unheimliche. Een door de ruimte zwevende meteoriet, een vrijzinnige motorrijdster die in het mistige Mexicaanse hoogland op zoek is naar een plaats van impact. Dit fantasierijke drama verwezenlijkt het potentieel van haar bevreemdende ouverture niet, maar blijkt wel een verontrustende melange van intrige en symboliek.
Wie The Eagle Huntress ziet en achteraf zoekt naar informatie over het productieproces, stuit op een verhaal dat haast te mooi is om waar te zijn. Wat eindigde met deze mooie documentaire, begon met die ene foto (zie hierboven).
Lees verder Recensie: The Eagle Huntress (2016) [Documentaire, drama]
Ik was nooit zo’n liefhebber van Nederlandse films. In mijn jonge jaren werd ik overvallen met tenenkrommend slechte komedies van het kaliber Spion van Oranje, kinderfilms in de categorie Kruistocht in Spijkerbroek en ‘familietitels’ als, juist, Alles is Familie (of Liefde). Dit was mijn beeld van Nederlandse films, en jaarlijks verschenen er titels die mijn indrukken nog eens onderstreepten. Verliefd op Ibiza, Rokjesdag, en onlangs nog ‘daar blijf ik weg’-releases in het straatje Voor Elkaar Gemaakt/Tuintje in m’n Hart.
Na de dood van zijn vader woont neuroloog Lary (Mimi Branescu) een drukbezochte familiereünie bij. Wie in dergelijke omstandigheden verzoening en saamhorigheid verwacht, komt bedrogen uit: bijna drie uur lang zoomt de Roemeense regisseur Cristi Puiu (The Death of Mr. Lazarescu) in op de diverse spanningen die de onderlinge verhoudingen tussen familieleden op scherp zetten.
Een tijdje terug werd ik benaderd door de redacteur van http://www.indebioscoop.com/. Zijn vraag was eenvoudig: lijkt het je leuk om eens een gastblog te schrijven over een onderwerp naar keuze? Ik stemde toe, en kwam na wat wikken en wegen uit op een (toen nog) naderende release: Alien: Covenant (2017). Ik heb de voorganger (Prometheus, 2012) inmiddels twee keer gezien, en was er vrij zeker van dat ik deze twee titels aan de hand van een specifieke insteek samen zou kunnen gaan brengen.
Lees verder Alien: Covenant (2017) en Prometheus (2012): Religie, mythologie en filosofie
Vandaag is niet alleen een dag van reguliere bioscoopreleases. Af en toe vinden pareltjes uit het verleden hun weg terug naar het witte doek, opdat we niet vergeten wat de filmgeschiedenis ons gebracht heeft. Ongeveer vijfentwintig jaar terug regisseerde de Amerikaanse filmmaakster Julie Dash (1952-heden) Daughters of the Dust, een stilistisch onconventioneel drama over een eerste generatie vrije Afro-Amerikanen. Dash werd daarmee direct onderdeel van de nationale filmcanon (2004): Daughters of the Dust was de eerste film van een vrouwelijke Afro-Amerikaanse regisseur die een Amerikaanse theaterrelease kreeg. Vandaag gaat een prachtige restauratie van deze bijzondere film in Nederlandse première.
Lees verder Recensie: Daughters of the Dust (1991, re-release) [Drama, historisch]
Gisteren was het dan eindelijk zover. Kino Rotterdam vormde het decor voor een rendez-vous die al enige tijd stond omcirkeld in m’n basic agenda. Toelichting voor wie onbekend is in de Maasstad: Kino is een kleine arthouse-bioscoop in het centrum van Rotterdam. Perfect bereikbaar voor de +- dertig bloggers die zich gister naar de inmiddels illustere Filmblog Get Together spoedden.
Lees verder Filmblog Get Together: mijn kennismaking met filmminnend Nederland