Ieder jaar brengt de periode rond 4/5 mei ons begrijpelijkerwijs wel één of meerdere oorlogsfilms. Herinneren, stilstaan bij het verleden; voor de burger vandaag is het haast een imperatief om een herhaling van zetten te voorkomen. Dit jaar heb ik de periode van de herdenking aangegrepen om de documentaire Night Will Fall te kijken, een heftig relaas over enkele concentratiekampen vlak na de bevrijding. Ik zag echter ook twee films die afgelopen 4 mei werden uitgebracht in de bioscoop. In mijn vorige bericht deelde ik mijn recensie van het adembenemende In the Crosswind, nu besteed ik aandacht aan The Zookeepers’ Wife.
Een pose aannemen en vasthouden, niet blikken of blozen. Zwijgend uitbeelden en de tijd stilzetten. De elkaar opvolgende tableaux vivants geven In the Crosswind al bij voorbaat een unieke status. Dit is hoe de Estse regisseur Martti Helde in zijn full feature-debuut oorlogsleed verbeeldt. Dialogen blijven achterwege, want ook dan is het haast transcendente verdriet al voelbaar.
Regel één bij een Terrence Malick-film: als Malick regisseert, gelden Malick-regels. Song to Song is de neerslag van twee uur aan menselijke emoties in een schilderachtig kader, waarbij een script of een duidelijke richting ontbreekt. Nog steeds geïnteresseerd? Ik schreef uitgebreid over deze nieuwe release, die ik nu al tot mijn persoonlijke favorieten van 2017 reken.
Het is de laatste tijd flink druk geweest met recensies. Daarom ditmaal een double bill, met daarin twee recensies van films die de afgelopen twee weken zijn uitgekomen. Beide titels vertellen een coming of age-verhaal met een tienermeisje in de hoofdrol, maar de manieren waarop die verhalen verteld worden hadden niet verder uit elkaar kunnen liggen. Als Zoey Deutsch (Before I Fall) E.T. zou zijn, dan is Garance Marillier (Raw) zonder meer the Terminator. Hier zijn mijn recensies van beide films:
In Oscuro Animal trachten drie vrouwen te overleven in de nasleep van de Colombiaanse burgeroorlog. Spreken doen ze niet, hun namen verneem je pas als de aftiteling loopt. Op een rauwe, zware en onverbloemde manier laat regisseur Felipe Guerrero zien dat het verwerken van leed misschien nog wel meer vergt van een mens dan het doorstaan ervan.
Vorige week publiceerde ik mijn eerste recensieverslag van het Imagine Filmfestival 2017. Nadien zag ik nog een aantal films, waarna het festival afgelopen zaterdag alweer op feestelijke wijze eindigde. In dit tweede verslag ga ik in op een zestal films. Het niveau wilde danig verschillen: in een paar dagen liepen mijn waarderingen uiteen van uitstekend (Hounds of Love) tot pijnlijk slecht (Guardians). Uiteraard is het hier ook maar net een kwestie van keuzes maken. Vanuit het ruime filmaanbod (zie: http://www.imaginefilmfestival.nl/programma/az) heb ik uiteindelijk negen films kunnen bekijken.
Sinds afgelopen donderdag draait 20th Century Women in de bioscoop, een heerlijke coming-of age film waarin Mike Mills (Beginners) de geschiedenis verweeft met de levens van gewone mensen uit verschillende generaties.
Hij won er een Oscar voor, in 2005. De Franse regisseur Luc Jacquet liet zien hoe pinguïns op Antarctica (over) leefden, trekkend van de ene naar de andere plek. Het is een circle of life die zich keer op keer herhaalt.
Mijn eerste filmfestival als persrecensent! Vorige en deze week was en ben ik een viertal dagen te vinden in EYE Amsterdam, waar het Imagine Filmfestival haar drieëndertigste editie viert. Centraal staat al jarenlang de wereld van de verbeelding, van fantastische films, dromen en het verleggen van grenzen. Imagine biedt een podium aan eigenzinnige genre(-overstijgende) films, en vindt haar pareltjes vaker wel dan niet buiten het reguliere mainstream-circuit.
Gevangen is ze op meerdere manieren, de jongvolwassen Katherine (Florence Pugh). Gevangen in een kil landhuis, gevangen in een korset dat ademhalen tot een kunst verheft, gevangen door een echtgenoot die haar meer als object dan als mens beschouwt. Lady Macbeth speelt zich af in het Engeland van 1885, als de wet die vrouwen bij hun huwelijk het eigendom van hun man maakt nog net niet is afgeschaft. Wat volgt ligt al in de titel besloten; de tweede langspeelfilm van William Oldroyd (In Mid Wickedness) is een Shakespeariaanse liefdestragedie die laveert tussen romance en moordmysterie.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
