Ik was nooit zo’n liefhebber van Nederlandse films. In mijn jonge jaren werd ik overvallen met tenenkrommend slechte komedies van het kaliber Spion van Oranje, kinderfilms in de categorie Kruistocht in Spijkerbroek en ‘familietitels’ als, juist, Alles is Familie (of Liefde). Dit was mijn beeld van Nederlandse films, en jaarlijks verschenen er titels die mijn indrukken nog eens onderstreepten. Verliefd op Ibiza, Rokjesdag, en onlangs nog ‘daar blijf ik weg’-releases in het straatje Voor Elkaar Gemaakt/Tuintje in m’n Hart.
Na de dood van zijn vader woont neuroloog Lary (Mimi Branescu) een drukbezochte familiereünie bij. Wie in dergelijke omstandigheden verzoening en saamhorigheid verwacht, komt bedrogen uit: bijna drie uur lang zoomt de Roemeense regisseur Cristi Puiu (The Death of Mr. Lazarescu) in op de diverse spanningen die de onderlinge verhoudingen tussen familieleden op scherp zetten.
Een tijdje terug werd ik benaderd door de redacteur van http://www.indebioscoop.com/. Zijn vraag was eenvoudig: lijkt het je leuk om eens een gastblog te schrijven over een onderwerp naar keuze? Ik stemde toe, en kwam na wat wikken en wegen uit op een (toen nog) naderende release: Alien: Covenant (2017). Ik heb de voorganger (Prometheus, 2012) inmiddels twee keer gezien, en was er vrij zeker van dat ik deze twee titels aan de hand van een specifieke insteek samen zou kunnen gaan brengen.
Vandaag is niet alleen een dag van reguliere bioscoopreleases. Af en toe vinden pareltjes uit het verleden hun weg terug naar het witte doek, opdat we niet vergeten wat de filmgeschiedenis ons gebracht heeft. Ongeveer vijfentwintig jaar terug regisseerde de Amerikaanse filmmaakster Julie Dash (1952-heden) Daughters of the Dust, een stilistisch onconventioneel drama over een eerste generatie vrije Afro-Amerikanen. Dash werd daarmee direct onderdeel van de nationale filmcanon (2004): Daughters of the Dust was de eerste film van een vrouwelijke Afro-Amerikaanse regisseur die een Amerikaanse theaterrelease kreeg. Vandaag gaat een prachtige restauratie van deze bijzondere film in Nederlandse première.
Gisteren was het dan eindelijk zover. Kino Rotterdam vormde het decor voor een rendez-vous die al enige tijd stond omcirkeld in m’n basic agenda. Toelichting voor wie onbekend is in de Maasstad: Kino is een kleine arthouse-bioscoop in het centrum van Rotterdam. Perfect bereikbaar voor de +- dertig bloggers die zich gister naar de inmiddels illustere Filmblog Get Together spoedden.
De eerste grote overzichtstentoonstelling over Martin Scorseses werk, leven en passies is vanaf 25 mei in Amsterdam te zien. In de filmzalen van EYE is vrijwel het complete oeuvre te zien en een door Scorsese samengesteld filmprogramma van zijn favoriete klassiekers.
Het is weer tijd voor een nieuwe Pirates-film! Salazar’s Revenge (of is het nu Dead Men Tell No Tales?) is alweer de vijfde episode in een reeks die zijn beste tijd toch gehad lijkt te hebben. Na de eerste trilogie volgde het voor velen teleurstellende On Stranger Tides, een film die mij stiekem nog wel kon vermaken (de term ‘goed’ durf ik vanaf deel drie eigenlijk al niet meer in de mond te nemen). Ik schrijf nu zes jaar later, op het moment dat deel vijf landelijk in première gaat. Dit is mijn oordeel over de nieuwste bijdrage aan deze franchise:
Het minimalistische drama Little Men gaat over twee jongens die elkaar aan het begin van de film voor het eerst tegenkomen; de vriendschap die ontstaat komt onder druk te staan als hun beider ouders/verzorgers in een financieel conflict belanden.
Een tijd terug zag ik de experimentele fotofilm Ascent, een project van de Nederlandse kunstenares Fiona Tan. Ik was erg onder de indruk; dit is eigenlijk zo’n film die je (net als ik) in een klein bioscoopzaaltje moet zien, waar je niet wordt afgeleid en het dromerige sound design je meeneemt in een wereld die tegelijk reëel en surreëel is. Lees verder Recensie Filmvandaag #18: Ascent (2016) [Drama, experimenteel]→
Vorige week donderdag kwam Sami Blood uit, een Scandinavisch drama waarin een jong meisje worstelt met haar plaats binnen een gediscrimineerde Lapse gemeenschap. Velen zal de geschiedenis van de Zweeds-Lapse verhoudingen relatief onbekend voorkomen, en het is in dat licht dan ook zeer de moeite deze arthouse-film eens te bekijken.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
